Eski bir diyardan bir gezgin dedi ki bana: Çölde duruyor bir çift büyük, gövdesiz bacak Ve onların yanında, yarı gömülmüş kuma, Taştan, haşin bir insan yüzü, ortadan çatlak, Burkulmuş dudakları ve çatık kaşlarıyla Gösteren o alaycı yontucunun çok iyi Kavradığını bütün o hırçın duyguları, Bir zamanlar bir canlı yüreğin beslediği Ve şu sözler yazıyor üzerinde tabanın: “Ozymandias’ım ben, bilin ki, krallar kralı; Kendini büyük sanan bir kez de bana baksın!” Kalmamış başka bir şey, tek parçacık bile. Çevresinde o koca, harap olmuş anıtın Uzanıyor kumlar hep alabildiğine. Percy Bysshe Shelley Çeviren: Şavkar Altınel
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"