Güvercin Gerdanlığı

Şiir aniden gelir Mayısta yağan kar gibi, Güneş çarpması ya da aşk gibi. Yaşamınız boyunca beklemelisiniz buzdağı üzerindeki kupkuru kağıt tabakasında. Bütün dünyanın üzerinde uçabilmelisiniz transatlantik üstünden, evren üzerinden, aşkın rüzgârlar üzerinden Ve asla göremezsiniz onu bir düşte ya da bir ılgımda içinizde yanmıyorsa. Sonra kaygan buzun dümen suyunda onun apak hiçliğinden filizlenir sözcükler. Tüylerinizi diken diken ederek ve döne dura, o savaşır gel-gitte ve taşır size buzdağları ve denizin dibinden bir şiiri içinde eriyinceye dek. Blaga Dimitrova

Umutsuzca insan arıyorum. Tünel karanlığını aydınlatmak için Diyojen'in feneri solgun sönük. Kalabalıklarda insan kayboluyor - bataklıkta bir köpükçük sanki. Yirminci yüzyılın sonunda bu lanetli gezegenin kalabalıklarında gökteki yalnız Tanrı insandan daha kolay bulunur. İnsan arayıcısı - altın arayıcısı, iktidar arayıcısı ve Tanrı arayıcısından çok daha umutsuz bir uğraş. Yapacağın biricik şey kalıyor - kendi kendini aramak. Umarım, kendinde insan izi bulursun! Blaga Dimitrova

Bir sakıncadır, bir tehlikedir bu hâlâ erkeklerin olan bu dünyada yürümek yalnız başına. Her dönemeçte bekler seni pususu saçma rastlantıların. Sokaklar yaralar seni meraklı bakışlarla. Yoldaki yalnız kadın. Tek savunman senin savunmasız olman. Düşünmedin erkeği dayanılacak bir destek gibi, yaslanılacak bir ağaç gövdesi, sığınılacak bir duvar gibi düşünmedin erkeği. Düşünmedin erkeği bir köprü, bir tramplen gibi. Yapayalnız çıktın yola eşit koşullarda tanımak istedin ve istemedin hiçbir şey erkeği sevmekten başka. Uzaklara gidebilecek misin, yoksa düşecek misin çamurlara? Bilmiyorsun, direngensin ama. Devirseler de seni yarı yolda gene de bir yerlere varmış olacaksın mutlaka. Yoldaki yalnız kadın Her şeye rağmen yürüyorsun Her şeye rağmen durmuyorsun. Hiçbir erkek yalnız olamaz bir kadın kadar. Karanlıklar diker önüne bir kapalı kapı. Geceleyin hiçbir kadın tek başına gidemez yolda. Ama güneş, bir gardiyan gibi tıpkı, açar uzayı sana tan vakti. ...

Ben sevmek için doğmuşum- sevmek ve sevilmek için. Ne yazık ki yaşamım sevgisiz geçti nerdeyse. Bu nedenle bağışlamayı öğrendim: Aştığım çölleri bile Hiç küçümsemiyorum. Yalnızca soruyorum onlara şaşkın gözlerle: Ne bahçeler olmaya doğmuştunuz kim bilir? Blaga Dimitrova