Güvercin Gerdanlığı

bir günahın gölgesi düşerken yüzüme sesime uzak düşerken her adımda içimden geçen harabelerin yorgunluğunu seziyorum korkuyu süzüyorum ebabil dudaklarından bir bulut kırışıyor bakışlarımda sevginin kalbinden geçerken gökyüzü eskiyor sevdiğim kadını öldürmek geçiyor içimden yüzünde utangaç parmak izleri bırakmak bir merdiven altında gizlerken gölgemi sevdiğim kadını diriltmek… gözlerinde ölümü hatıra bırakmayı umarak bir şiiri kırk yerinden kırarak kırarak sesini bir bestenin sesimdeki taklit sesi alfabeden atmak istiyorum kalan son harfe asıp bedenimi ruhumu parmak uçlarımda azgın sulara düşürmek istiyorum bir akrep kıskacında ölümü solurken sokarken bir akrep ateşler ortasında kendini acılar içinde yanmayan yönlerimi görmek ve göstermek yanan yönlerimi bir akrep kıskacında sevdiğim kadına bir günahın gölgesi düşerken yüzüme bin günâhın acısını bırakmak istiyorum sevdiğim kadının yüzüne Ömer Ertürk

Gözlerimin bittiği yerdir Sözlerinin bir şiire milat oluşu Karanlığın kalbinden Yumuşak suların yanağına değdiriyorum Üstünden şiir akan Parmak uçlarımı Bir şiir yazıyorum sonra Sesinin sesime değdiği yere Bir şiir ki Her hecesine kan işliyorum Kan lekesi kalıyor şiirde Abdesti bozuluyor satırların Bir liman arıyorum İçli bir mavi dokunuyor bakışıma Göklere renk oluyorum İsmimde baş harfin Ölüm kapıma dayanıyor Adımı unutuyorum İsmini fısıldıyorum ölümün kulağına Sırata kayan bir yıldız oluyorum Varıyorum sonra bir limana Sözlerimi şehrin gölgesine Tarık misali sürüyorum Önünüz aşk Ardınız aşk Ya olursunuz Ya ölürsünüz diyorum Sözcüklerin tâkati kırılıyor Ben ölüyorum Onlar oluyor O vakit anlıyorum ki Bir şiirin olması Bir şairin ölmesiyledir Kendimi harflerle kefenliyorum Yıkatmıyorum naşımı Aşkın şehidiyim ben Ben ölmedim diyorum Ömer Ertürk