Kundaklayıp göğsüme sardığım yalnızlığım Şimdilerde sırtımdan kundaklıyor Ben’liğim darmadağın Ayaklarım arşınlarken sokakları Sol cebimde unuttuğum Bilyelere çarpıyor ellerim Deruni bir ürpertiyle Sarsılıyor çocukluğum Bildiğim ne varsa (Cö)mertçe savurdum ortalığa Sana ait -Kendimden bile sakladığım- Düşlerim vardı Ağızlara düşüp kirlenmesinler diye Sütliman görünse de deniz Karnında sakladığı fırtınalara gebe Er ya da geç Dinamitlenecek dağların Alnımda izleri vardı görünmeseler de Sen Ben(liğim)de hücre hücre çoğalırken Kâr saydım eksilen nefeslerimi Hangi şehir Hangi kubbe Saklayabilir sensizliğimi Hangi yağmur yüklü bulut Taşıyabilir boşalmaya hazır gözlerimi And olsun Müteşâbih ayetler misali Sakladıklarımı ifşa etmeyeceğim Mart ayazında yokluğunu Muska yapıp gözlerime süreceğim Necat Uslu
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"