Güvercin Gerdanlığı

Günümüzün bir dervişi. Onunla olmak, dervişliği paylaşmak ve hayatın tenha dehlizlerine sokulmak. İstanbul bir post ve şeyh İdris o posta kurulmuş, bütün şairler ve bütün çocuklar onun müridi. İstanbul onunla, onun şeyhleriyle soluk alıp veriyor. Tenha sokaklardan nice zengin hayatlar devşiriyor. Karagümrükte ehl-i tarik çaycı dendin ufak çay evinden, Kumkapı’da Ermeni Patrikhanesine, oradan yerin bir kat altında yaşayan Âşık Enis’e bütün tenhalar onun uğrağı. Yeryüzündeki bütün çocukları tanıyor. Neyzen. Şair. İstanbul Hukuku bitirdi. Nedim Ali’nin kardeşi. İki kardeş: Asr-ı Saadetten günümüze iki ışık. Mevlana: çocukların ve şairlerin şeyhi. Kemal Sayar Ah, yazmak ne zormuş! Müslüman, insan, şair, yazar ve çocukların dostu, sevgili abim Mevlâna İdris bu gece K. Maraş'ta tedavi gördüğü hastanede Rabbine kavuştu. Allah'ım onu meleklerle karşılayıp cennet bahçelerinde ağırlasın. Acımız tarifsiz.. Hepimizin başı sağ olsun. Dua, dua, dua! H. Salih Zengin İyi ve zarif insan Sevgili...

Kim ne olmak istiyorsa onu olsun mu bu şiirde biriniz birkaç yıldız taksın gökyüzüne biriniz çay hazırlasın biriniz akşam olsun içinde atların öldüğü müzik susunca biriniz çocukluğuna sarılıp kuyuya insin biriniz onun uzattığı şiiri okusun ağlamak gerekiyorsa biriniz ağlasın biriniz akşam olsun yeniden biriniz yağmuru dansa kaldırsın. Mevlâna İdris

Kompozisyon dersleri çok önemliydi, neden kaldırdıklarını bir türlü anlamıyorum. Öğrencileri tanımak için bundan daha iyi bir ders bilemiyorum. Bu derste hazırlanan kompozisyonlar sayesinde ilerde kimin ne olacağını tahmin edebilirsiniz.  Kompozisyon yazılılarını okumaya ruh halimin en iyi olduğu zamanlarda otururdum. Etki altında kalmamak için yazılı kağıtlarının isim bölümünü kapatır ve sıra ile okurdum. Bir gün yine kompozisyon yazılılarını okumaya başladım. Yalnız okurken altlarda renkli kalemle yazılmış bir kağıt dikkatimi çekiyor. Adaletsizlik olmasın diye sırayı bozmayıp kağıtları toparlayıp okumaya devam ettim. Sıra o kağıda geldiğinde bir baktım, inci tanesi gibi yazılmış bir kompoziyon. Okudum, okudum, bir daha okudum. Dördüncü defa kıskanarak okudum.  Not vereceğim, eksik nokta arıyorum. İmlâda, cümle düşüklüğünde, noktalamada... bulamadım. Not verdikten sonra ismi açıp baktım; o ürkek ceylan bakışlı bizim İdris'miş.

Şehirde sonbahar sokaklarda çocuk Kimi üç yaşında kimi beş Kağıttan mendil satıyor gibiler Ama değil Para istiyor gibiler Hayır değil Hep aç gibiler O bile değil Gece neredeydiler rüya gördüler mi En son ne yediler bilmek istemezsiniz Hem sizin işiniz var öyle değil mi Toplantı başlamak üzere ve daha trafiktesiniz Bu hep böyle yıllardır ve böyle kalmayı sürdürecek Siz bir süre sonra çekip gittiğinizde de Trafik ve toplantılar devam edecek Ama çocuklar biraz farklı Gözlerine biraz derinden baktığımda Eksilen şeyler görüyorum büyük şeyler Ama sadece bu değil Varil bombaları değil sadece Kayıp babalar değil Dünyada geriye doğru İnsanlığın biriktirdiği her şeyden biraz Biraz dedimse çok fazla çünkü ölçemiyorum Artık olmayan şehirlerinde Artık olmayan anılar Kedilerin sesi bahçelerinin kirazı Ödev yaparken dalıp ağzına aldıkları kurşun kalem Artık ödev yok kalem yok heryer kurşun Her şey yıkık ve delik deşik zaman bile Gören var mı şimdi Çocuğun bir sınıfta ...

Nerde boş kağıt bulursam Şiir yazıyorum Resim yapıyorum Karalıyorum.... Nerde boş ağaç bulursam Üzerine çıkıyorum Meyvesini yiyorum Salınıyorum.... Nerde boş kedi görsem Teneke bağlıyorum Korkuyla sıçratıyorum Miyavlatıyorum.... Kimin boş vakti varsa Beni kovalıyor Yoruluyorum.. Mevlana İdris Zengin

Ben bir çocuğum gözlerim mavi Gökyüzüyle kardeşim Biliyor musunuz Üzülünce ağlarım Gökten de yağmur yağar Ne sanıyorsunuz Mevlana İdris

Ey benim Mavi soluklarıyla saçlarımı dağıtan Küçük karanfilim Gidiyorum Öyle başını yana çevirip Ağlama Şarkı söyleyen kuşlarla Acıları tanımayan renklerden geçip Ellerimde Sabah denizden topladığım bir demet çiçekle Dönerim belki Mevlana İdris

Allah uzak değildir Zaman hızlı geçer yalnızca Unutulanlar vardır Dünya biterken telaşla hastanelere uğrayıp Hayata açılmayan bir sokağın adresini sorarlar Işıksız ve şarkısız bir yürüyüş başlar sonra Ateş söner ikinci zaman iner yüzlere Kalpler suçlanamaz Yoktur kendi kalbini yaratan kimse Güzel bir soru olarak geçiyorken dünyadan Allah’ın anlamıyla gülümseyen bir bahçeye düştüm Sabahla dokunmuş pelerinini attı omuzlarıma Uçurumlar dalgınlaşıp çiçeğe dönüşürken Buldum cevabını esrarım kalmadı Her şeyi eksiltir gecikmek acıdan başka Allah uzak değildir zaman hızlı geçer toprak yanlış yapmaz Mevlana İdris

Ah herşey burada kalıyor demek Bu içimizi ısıtan güneş, Özenle kurduğumuz evler, Aşk için büyüdüğümüz günler, Yorgunluklarımız, O aziz acılarımız, savaşlar, Demek hepsi Burada kalıyor öyle mi? Boşuna yorulduk desene Özgür bir yürek olmaktı en güzeli... Mevlana İdris Zengin

Bir çocuk artık insanlara inanmayıp Ormandaki mavi çiçeğe Anlatırsa derdini Ve o gece Ağlatırsa mavi çiçeği İşte o an O an kopar kıyamet Mevlana İdris

birazdan kıyamet başlıyacak başlasın geldik gidiyoruz bağışla bizi büyük uykular gördük rüyada hayra yorduk herşeyi herşey dediğin nedir ki sen bilirsin kalbimizi durur unutsak yenilgimizi durur kaybetsek sudaki izimizi kalbimiz dediğin nedir ki aşk var aşk yok birarada tutamaz ikimizi geçtik dünyanın arasından geçtik bu küçük omuzlarımızla maviler giymiş ağlayan meleklere tarifsiz kadınlara düşmüş bayraklara gecikerek geçtik dünyadan bağışla bizi yaptıklarımız için yapmadıklarımız için elimizi dilimizi tanrım bağışla bizi birazdan kıyamet başlayacak lütfen Mevlana İdris

Kimsenin olmayan bir yoldan geçerken Kimsenin olmayan bir resmini gördüm hayatın Büyük dalgınlar vardı Cevapsızlar Hiç deniz görmeyenler Kimseye bir şey sormayanlar vardı Kaybedenler Hayatın büyük ırmağında Vardı ve akıyordu Sonra kimse kalmadı Hiç kimse Bağırmak için Yalvarmak için Çünkü herkes gitti Çünkü herkes gitti Mevlana İdris

Ömrümüz kısa biliyor Aramızdan ne kadar çok menekşe geçerse o kadar iyi Ellerini çektin ve karanlığımız başladı Biraz ışık için Geçmiş yanılgıları ve telefonları yaksam Bir karınca bir akşama girerken Hiçbir ülkede gölgesi olmayan ağacın Topraktan önce göğsüme dolan sırrını Herkes kendi üzerine yıkılacak duvarını ararken Ateşten bir emanet olarak sana bıraksam Ömrümüz kısa biliyorsun Belki de geldi sıram Mevlana İdris

Bahar geldiğinde ben yaşlanmıştım Kaybolan bir müzikle yıkanıyordum yorulunca Ne varsa unutmuştum Göklere yerlere ve sözlere ait ne varsa Baharın geldiğini anladığımda Tek bir çiçeği olsun koparamayacağımı da anlamıştım Ustasızdım ve korkularımı yenemeyecek kadar yaşlıydım Yolun başından başlamak için Yolun başına kadar yürümek gerekti Yaşlıydım Gördüm Aşktan öte cevap yokmuş hayata Bütün zamanlar için Yüzümü toprağa Yüzümü denizlere yüzümü çiçeklere koyup Allah`ım dedim, Allah`ım Başka bir şey demedim başka bir şey yapmadım Bilmem geçti mi bahar Kimin ülkesinde uyanacağım Mevlana İdris Zengin

Saate baktım yirmibeş yaşındayım Geç kalmadım tanrım yeniden inanmaya Aşka geç kalmadım Ardında yıkık şehirler ve leylaklar bırakan Bir cümle dudaklarımı geçip beni ihlâl etti Saate baktım müthiş bir yenilme vaktindeyim Sevgilim Ben nerede yağmur yağarsa orada şemsiye kırmanın kitabıyım Ve en güzel cümlen sensin Saate baktım buzlar ve çiçekler arasındayım Gömleğim asyaya düşerken Beni yanlışsız sakla bu son görünüşüm Mevlana İdris Zengin

Çocuktum her şeyi anladığımı sanıyordum sonra büyüdüm, bombaların ve bankaların dağlardan ve ırmaklardan daha fazla olduğunu gördüm bahçıvanlar generallerden menekşeler mermilerden daha azdı yenilmişti dünya yenilmişti dünya duanın özgürleştiren rüzgarı Çekilmişti yüzlerden İnsanlar dua değil yönetmelik okuyordu nükleer artıklar ve çok uluslu yalanlarla kirlenmişti yüzümüz teknolojinin o yok edici, o gri gölgesi düşmüştü yüzlere yenilmişti yüzümüz ve görüntü aynıydı bütün aynalarda her şey çok açıktı herkes kimsesiz herkes bir şeyin yoksuluydu hepimiz aynı anda yenilmiştik ve şarkılarımız kederliydi yanlış bir zamanda mı yaşıyordum ? Çekip gitse miydim ? hayır! ne yanlış bir zamanda yaşıyordum ne de çekip gidecek bir yer vardı her yer aynıydı kaldım sürekli çağıran ve ayrım yapmayan toprak nasıl olsa beni de çağıracaktı! masal dünyanın bittiği yerde başlar biliyorum klasik zamanlarda değiliz artık ve masallar böyle anlatılmaz biliyorum! ben...

Azaldı günlerim biliyorum Kelimelerim azaldı Bilsen sonsuz dikkat ediyorum Senden başka şey konuşmamaya Yeni şarkılar yeni mevsimler Yok hiç Işıklar salkım saçak mutluluklar Denize yürümek ve ellerin Kara bakmak ve ellerin Hiç Büyük bir şey olmuş Ruhumun saati durmuş Daha çoktu melekler biliyorum Gök boş değildi böyle Ah dalmış konuşmuşum uyanıp susayım Yaşamıştım aklımda kalmış özür dilerim. Mevlana İdris Zengin

Başka kılan bizdik ikimizi Hani bir akşam durup göğe bakmıştık hayatın ortasında Ne gördüğümüzü söylememiştik kimseye Kimse de umurumuzda değildi hayatın o saatinde Ellerimiz günah içinde kalmıştı Sonra gidip yıkamıştık Allahın rahmetinde Nereye gitsek birbirimize varıyorduk hatırla Yolları kimin çizdiğini öğrenmedik hiç Ama bilmiyor da değildik Doğudan batıya ben Kuzeyden güneye sen Ne çok güneş vardı hatırla ne çok Seni gördüğümde ırmak kıyısında Mevlana İdris Zengin

Annem yok Onun için çok ağladım Ama bu değil Size söyleyeceğim Bir yıldızım vardı Annemin öldüğü gün benim olmuştu Her gece buluşur Annemden söz ederdik sessizce Dün gece görünmedi yıldızım Söz vermişti geleceğine Artık daha hüzünlüyüm balıklardan Daha güçsüzüm Anladım sonra Aramızda uydular var Ağla sevgili yıldızım Yeryüzündeki dostun da Ağlıyor bak burada Mevlana İdris Zengin

Bir kum tanesiyim ama Çölün derdini taşıyorum Rüzgâr Her sabah ayrı bir şarkıyla geliyor Atım vefadandır Hiç kımıldamıyor Ben varım rüzgârla harab Ben varım çöl yerinde kalıyor Sevgilim Gücümü ölçme benim Mevlana İdris Zengin