Kimdi korkunç kılıcı icad eden? Ne vahşi, ne katı yürekli adammış. Kan dökülüyor o gün bugün sel gibi, Savaşlarla sarsılıyor insanlık. Artık ölümün yolu kısa ve korkunç. Belki suç, kılıcı icad edende değil. Vahşi hayvanları öldürelim diye Bize armağan ettiği aracı belki Bizler kardeş kıyımı için kullandık. Başımıza gelenler, hep altın yüzünden; Tahta çanaklarla çorba içtiğimizde Savaş nedir bilmezdik. O zamanlar, Kaleler, kuleler, surlar yapılmamıştı; Sürüsünün yanında kaygısız uyurdu çoban. Sessiz sedasız yaşardık. Ne boğuşma, Ne düşman korkusuyla kıvranan yürekler, Ne de savaş alanına çağıran borazanlar. Ama, şimdi savaşa sürüklüyorlar beni. Belki de bir düşman erinin elinde, Duran silah, göğsümü deşecek. Esirgeyin beni, atalarımın tanrıları. Ayaklarınızın ucunda oynadığım Çocukluk günlerimde korurdunuz ya. Eski bir ağaçtan oyuldunuz diye çekinmeyin, Atalarımın evinde de öyleydiniz. O zamanlar inancı sağlamdı insanların, Tahta tanrılar, paçavralara bürünmü...
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"