ölüyorum suçlarım için, suçsuzluklarım için yoksunluk için, bedenimin her parçasında ve ruhumun her parçasında duyumsadığım yoksunluk için, seslendirilmeyen, gürültülü sözlerle yazılmış bir gazete gibi beni buruşturup atan,hani olanaklı olması için, isimsizliğin, anılmayışın, bilinmezin birleşmesinin yeni bir gün için muhteşemliği için dışlanmışlığın manzara için manzara üzerindeki görüntü için gerçek olan nokta için epsilon üzerindeki ölümün gizi için korkuda, dehşette ve alın terindeki kesinlik için, yitirilmiş yitirilmiş çözüm anahtarları için minik kıvılcımı için güvenin, çünkü tohum meyveye dönüşeceği için yok olur ölümün yalnızlığı için çünkü tüm bedenler birer cesettir çünkü ağırdır bu yük, taşınmaz da değişim olanağı için insanların ve benim mutsuzluğum için, hani sırtımda ve içimde taşıdığım, çünkü her şey düş gibi görünür, kabus gibi çünkü her şey doğru değilmiş gibi görünür çünkü her şey absürd gibi görünür çünkü her şey burada yok olur, ölür ve geriye devam edecek şeyin kal...
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"