artık kullanamam seni bir gül olarak aşk şiirlerimde çok büyümüş, çok güzelleşmiş çok ama çok kendin olmuşsun şimdi ancak seyredebilirim seni bir nehri seyreder gibi bir nehir ki yatağını bulmuş tadını çıkarıyor her kıpırtısının her kıvrılışının, her balığının ve karla kaplı o mor dağların ardında güneşin her batışının benimdir o dağlar, yalnız benim yol açtığın için sen onların içinden ancak yansıtabilirim kendimi şimdi senin durgun akan sularında üstüne dökülen çiçek yaprakları mavnalar ve ıssız maden kentleri gibi aşıkların kafayı çekip o kentlerde senin ayışığında boğuluyorlar ve kıyıya vuruyor cesetleri düşlerde buluştuğumuz o uzak ülkelerde Enrik Nordbrandt
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"