Güvercin Gerdanlığı

Dönüp gelir gözlerimin önüne arada bir Senin hayâlin, Aspasia. Ya kamaştırırsın aniden Gözlerimi yollarda, toplantılarda Ama hep başka suratlarda; ya da ıssız çayırlarda, Güneşli günlerde, suskun yıldızlı gecelerde, Tatlı bir melodiyle neredeyse doğar yeniden, Belirir yeniden o yüce görüntü, Sana tutulmaya hâlâ yatkın gönlümde. Nasıl da seviliyordu o, ey bulutlar, ve Nasıl da mutluluğumdu, bir zamanlar, acılarımdı hem de! (....) Sen bile düşünemezsin Aspasia, O büyük sevgiyi, Uyandırdığın bir zaman ruhumda. Bilemezsin Ne ölçüsüz aşk, ne yoğun sıkıntılar, Ne açıklanamaz tavırlar, ne bunalımlar Yarattın bende; asla da gelmeyecek Bunu anlayabileceğin bir zaman. (....) Öldü şimdi artık o Aspasia Öylesi sevdiğim. Sonsuza dek yatmakta, Tek düşüncemdi benim bir zamanlar oysa (....) Övün sen şimdi, elinden gelir. Anlat ki yalnız sensin Kendi türünden, eğmeye dayandığım Eğilmez başımı karşısında, yönetilmez yüreğimi sunduğum Büyük bir doğallıkla. Anlat ki ilk kez, Ve ...

İnsan aşkı hissettiğinde içinde, gözlerinin önünden tüm dünya silinir, sevilenden başka her şey görünmez olur, kalabalıklar, sohbetler, vs. ortasında, sanki yalnız başınaymışcasına soyutlanmış bir şekilde kalırsınız ve kafanızdaki o güçlü ve her zaman sabit düşüncenin esinlediği hareketleri yaparsınız, başkalarının şaşkınlığına ya da küçümsemesine aldırmaksızın, her şey unutulur ve sıkıcı vs. gelir, o düşünceden, o görüntüden başka. Aşk gibi, insanı çevreden böylesine güçlü bir  şekilde soyutlayan başka bir duygu hissetmedim hiç ben, (...) Dünyanın tüm geri kalan kısmı bana ölü görünse de, hiçbir zaman kendimi, sevdiğim zamanki kadar yaşıyor hissetmedim. Aşk yaşam demek, nasıl nefret doğanın yıkıcı ve öldürücü ilkesiyse, aşk da yaşatıcı ilkesi onun. (...) (...) Aşkın en güzel anları, bir huzur ve tatlı bir hüzün hissettiğin, nedenini bilmeksizin ağladığın ve hangisi olduğunu bilmediğin bir yenilginin karşısında boyun eğdiğin anlardır. O dinginlikte, biraz rahatlamış olan ruhun,...