Yapraklar dökülüyor Ömrümün duvarları Artık çok da sağlam değil Yaprakların düşüşünü duyuyorum Geceleyin ayak seslerinin gürültüleri ya da öpülüşleri gibi çocukların bir perde gibi düşüyorlar yaprakların arasında hatırlamaya çalıştığımız gökyüzünün kırıntıları Perdenin diğer tarafında Uçsuz bucaksız kırlar uzanıyor etrafımızda Çiftlikler Ekmek dilimleri gibi oturan tarlaların arasında Hayvanlar Kendi soluklarının evinde Ağıla gerek duymaksızın Ve kuşlar asla tünemeyen Gördük biz bunu Biz bunu ezbere biliyoruz Mevsimsiz insanlar Hiçbir şey üzerine kurmayacağım Hiçbir şey üzerine evimi Demir çivilerle acımasızca Bu ölü yılın toprağına çivilenmiş Çivi öylesine yürekli öylesine soğuk Utançtan ve öğüten ayaklar. Hiçbir şey üzerine kurmayacağım evimi Ve yapraklar düşerken Ve çekiçle bittiğinde işim Asılmış olacak evimin perdeleri O yere yerleşeceğiz Aradan biraz olsun gördüğümüz tam boşluk o bellek. Nathaniel Tarn Çeviri: Behlül Dündar
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"