Güvercin Gerdanlığı

sıçarlar insanın ağzına anasıyla babası belki istemeden; ama sıçarlar yine de aktarırlar ona tüm kusurlarını ve salt onun için eklerler bir iki tane de ama onların da ağzına sıçılmıştır vaktiyle eski usul şapkalı paltolu aptallar tarafından vakitlerinin yarısını saçma bir ciddiyetle öbür yarısını da gırtlak gırtlağa harcayan insanın insana verdiği yokluktur ancak ve bu kıyı sahanlığı gibi derinleşir gitgide elinden geldiğince kurtul çabucak ve sakın ha çocuk yapayım deme Philip Larkin

Orda yaklaşmakta bir akşam Kırların üstünde, kimsenin daha önce görmediği, Hiçbir lambada ışık yok. Uzaktan ipekten gibi görünür, ancak Dizlerin ve göğsün üstüne örtüldüğünde Huzur getirmiyor hiç. Nereye gitti o ağaç, kilitleyen Yeri göğe? Nedir ellerimin altındaki, Bir türlü duyumsayamadığım? Nedir ellerimi külçe gibi kılan? Philip LARKIN

Artık ayrılmak gerek, sevdiğim; ne yıkıcı, Ne de acı gelsin bu bize. Eskiden Pek çok ay ışığı vardı, pek çok kendimize acıma; Bitirelim bunu burda; çünkü gün Hiç böyle yiğitçe dolaşmadı gökyüzünde, Yürekler hiç böyle susamadı özgürlüğe, Dünyaları yıkmaya, ormanları yakmaya. Tutamayız bunları, biz şimdi kabuklar gibiyiz Tohumların büyüdüğünü gören bir başka iyiliğe. Böyle olmasaydı, diyeceğiz; böyle söylenir hep. Ama çözülsün daha iyi yaşamlarımız birbirinden, Kendini rüzgârlara bırakmış, ışıklarla ıslak, Rotaları çizili iki koca gemi, nasıl kopup Uzaklaşırlarsa el sallayıp bir limandan, El sallayıp nasıl kaybolurlarsa gözden. Philip Larkin

Hüzünlüdür baba evi. Kalır bırakıldığı gibi Kendini son terk edenin zevkine uygun, Yeniden kazanmaz istercesine o gideni. Oysa, sevindirecek kimsesi yokken, solgun, Bir türlü unutamaz yitirdiklerini. Ve yeniden başlayamaz dönüp geriye, İşte, her şey böyle olmalı, deyip coşkuyla Bunu denediği günlere. Çoktan uğramış yenilgiye. Nasıldı bir zamanlar! Bakın: resimlere, şu vazoya. Çatal bıçak. Notalar piyanonun üstünde. Philip Larkin