Niçin geldim buraya niçin döndüm bu toprağa dört bir yanı suyla çevrili bu çorak adaya? Havasına dayanamadığım iklimi sağlığıma zararlı ve her dönüşümde pişmanlık duyduğum bu kara parçasına geldim niçin? Burada açtım gözlerimi. Burada kapayacağım. Dediğim için. Burda. Bu adada. Bu odanın bir köşesinde. Bahçe içindeki küçük evimde. Dediğim için. Ya da kumsalın bir yerinde. Bir kaya kovuğunda. Bir deniz mağarasında. Bir kaçak gibi. Ya da tepelerinden birinde. Kurşunu alnına yemiş gibi. Dediğim gibi. Burda açtım gözlerimi. Gözlerimi nerde açtığımı ansımıyorum. (Nerde kapayacağımı da ansımayacağım.) Beni doğuran kadın, ölü. Çocuk belleğim ölü. Ölünün gözleri görür mü? Gözlerimi burda açmış olup olamayacağıma göre niçin bu dönüş? (Bu kaçıncı dönüş?) Bu sürekli dönüş? Bilmiyorum. Bir tutku mu? Bir saplantı mı? Toprağın çekmesi mi? Denizin çağrısı mı? Bilmiyorum. Bilmeden dönüyorum. Gemiden indim. Elimde bir bavul. İskeledeki memur selamladı, hatırımı sordu ve ...
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"