Sonunda uzun sessizliğiyle çöker gece O büyük gölgesiyle her şeyi örten. İncecik bir ses yükselir ansızın Sonra acıyla yitip giden. Kulak, dikkat kesilir uzak bir yankıya Ya da gelip geçen birilerinin sözlerine bir dizi sestir sadece geride kalan. Sonunda gelir gece izmaritlerin delik deşik ettiği Örtüleri sererek, söndürüp ışıkları Kapatır son pencereyi de. Ağır, gölgeden ellerini uzatır sessizlik Gölge sessizliktir. Ve biz hiç bilemeyiz Nerede başlayıp nerede bittiğini Hatta başlar mı biter mi. Faydasızdır yanı başımdaki lambayı yakmak Kıpırdamaksızın kendimden inerken Sessizlik kuyusunu daha da derine kazır çünkü ışık. Sonunda gelir gece başka insanların Sözlerini uyandırır; kurumuş, eskimiş Sararmış sözleri: Kalp, gizem, dolunay, karanlık… Sonunda hepsi çöker: gece, umut, yalnızlık. Gece eski bir düşün denizidir hep Soğuk, boş bir düş. Batık bir unutuştan başka Denizinde geriye bir şeyin kalmadığı. Gecenin dalgaları sürükler Keder veren anıları, soğ...
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"