Aklımdan hiç çıkarmıyorum seni, Ne zaman biri adını ansa, "1930" damgalı bütün kutular yere düşüyor raflardan; Dört Temmuz'daki bütün o nutukçular yeniden bağırmaya başlıyorlar. Okul müsameremizdeki seyirciler dışardaki büyük fırtınaya bakıyorlar. Birlikte oynadığımız oyundan düşünüyorum seni - ah, nasıl da çaresiz, kimsesizdin! - ağlarken, baban gene ölmüş. Sarhoşmuş, düşmüş. Ne zaman adını ansalar, orada, rüzgârdaki evlerimiz yeniden gıcırdıyor fırtınada; ve nerede olursam olayım,oynadığımız oyundan sessizce o kasabanın kıyısında duran sana doğru eğiliyorum: "Bütün dünya uçuyor rüzgârdan." "Neredeyse sabah olacak." "Üşümüyorsun ya?" William Stafford Çeviri: Cevat Çapan
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"