Güvercin Gerdanlığı

Kimse anlamıyor mezarım hazır yıllardır yüreğimde eski evlerin yandığını bilmiyorlar çocukluğumdan telaşlıydım sonrası hikaye dilime şiir düştüğünde anladım hakikati yalnızlık varken beş para etmiyormuş aşk sattım olmadı aldım olmadı çoğaldı azalmadı bezirganlar çerçi toplar atlas kumaş geniş yayvan mavi deniz lolipop şeker gırla hayat yüreğim dar yağmur düşerken camına deniz gören evinin öyle bir sallandı ki dünya içinde titreyen yüreğimin biliyorum adım gibi seninde gamzelerin var bu inadın yüzünden gülmüyor bana hayat saklısı makbuldür en acıyan yanlarında gülün zannediyorum ki böyle bir ilk bahar sabahında bir yürekten diğerine geçerken gelecek ölüm ruhumun gölgesinde duvar ısıtan mumun alevi seyrine daldığım can evimin orta yerinde aklımı rüzgara kaptırmış kader diyip geçerken titremelerime havadan atladı kaçınca kantarın topuzu düşünemedim kalkmayı oturduğum yerden üşüdüm al diyor başını çek git bu dünyadan topla tasını tarağını ne varın vardı da ne yokun...

Gitme ömrünü tükettiğin beyaz badanalı evlerin çirkin suratlı adamlarına inat cezalandır sensizliğin en koyusuyla bir başına kalsın Halikarnas’da mehtabın yüreğini denize düşürmüş küçük bir çocuk ve bütün şairler ona ağlasın güleç yüzlü çenebaz erken hayat hokkabazı gözlerini en çok onları seviyorum çocukluğumun omzuna binemediği bana onları al baba diyecekken tam kaybolmuş camdan rengarenk bilyelerine benziyorlar dedim ya bırak hesabını kader görsün ne kadar yüksekte olsa da iskambil kağıtlarından yapılan kırlangıç yuvası evinin camlarına yasladığın başını çevir gök yüzüne bak teker teker dönüyorlar gidenler huzursuz aldanma yollara tetik aşka düşer gibi düşmez gitme sen kırlangıç değilsin dönemezsin bakarsın bir haber getirir ak güvercin kanatlarında gülücükler ölmemiştir aşk mal mülk gider bilmiyorsun sevgilim küçüksün büyüyen korkudan yalnızca gözlerin unutma her sene bu mevsim kırlangıçların sevişme mevsimidir gitme sen kırlangıç değilsin dönemeye...