Kendi gün batımıma doğru seni kutsuyorum yaşam, çünkü sen bana hiçbir zaman boş umutlar, adaletsizlikler, hak edilmemiş üzüntüler yaşatmadın. Çünkü inişli çıkışlı yolumun sonunda gördüm ki kendi kaderimin mimarı bendim; Ve şeylerin içindeki tatlılığı ve acılığı ortaya çıkardıysam onlari oraya koymuş olan yine ben olduğum içindi: gül ağacı ektiğimde açan her zaman güller oldu. Elbette gençliğimin ardından kış gelecek: ama sen zaten mayısın sonsuza dek süreceğini söylememiştin! Şüphesiz acı dolu uzun gecelerim oldu; ama sen zaten bana sadece mutlu geceler vaat etmemiştin; Ve karşılığında huzur dolu gecelerim de oldu… Sevdim, sevildim, güneş yüzümü okşadı. Yaşam, bana hiçbir şey borçlu değilsin! Yaşam, küs değiliz! Amado Nervo
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"