Sen dünyanın kenarında oturuyorsun Ben artık olmayan bir kraterin içinde. Harflerinden yoksun sözcükler Duruyor kapının gölgesinde. Uyuyan bir kertenkelenin üstüne parıldıyor Ay, Küçük balıklar yağan göklerden. Pencerenin dışında askerler var Bıçaklarla kendilerini öldüren. Kafka sahilde bir sandalyede oturuyor Anlaşılan, dünyayı döndüren sarkacı düşünmekte . Kalbin ne zaman kapalı ise Yerinden oynamayan Sfenksin gölgesi Düşlerini delen bir bıçağa dönüşmekte. Boğulan kızın parmakları Giriş taşını ve daha fazlasını arıyor. Mavi elbisesinin ucunu kaldırıp Sahildeki Kafka’ya bakıyor. Haruki Murakami
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"