Güvercin Gerdanlığı

"Şiir bir yolculuktur" Demiştim bir gün anneme. "Hayatın düşselliği Ve derin gerçeği aşkın, Eğer beni çağırırsa, Kaçınılmaz bir yolculuk olur hem de." Annem gülümsemiş,  "Önce doğanın dilini öğren, Bir harita gibi Göstersin sana gizli yolları Yazıya giden" Diyerek,  Yaşlı incir ağacının Alçak bir dalını Kendine doğru eğmişti. Ağır bir ayrılık düşüncesi, Artık gölge gibi Vurmaktaydı yüzüne. Elinizdeki kavak inciriyle Şaşkın ve kararsız Kalakalmıştı, Hüznü bir güz ikindisinde... Bense, Annesinin elini bırakıp kaçan Küçük bir çocuğun merakıyla, Nereye varacağımı bilmeden, Olanca gücümle Uzaklaşmak istiyordum o gölgeli bahçeden, Gençtim. Bir ömür boyu koşabilirdim, Yere düşen bir yaprağın içindeki Saklı harflerin peşinden. Dön çocuk yüreğim, Dön tahta evine. Orada bekliyor  Annen ve herkes. Tahta masa, tel dolap, Çini soba yerli yerinde. Kuyunun yanı başında Üç beş nergis açmış bile. Bak karakış neredeyse bitecek,...

Söz, şiire dönüşürken, bir çocuk kâkülü gibi kısacık mı kesilmelidir ille de? Hayır! Şiir annem gibi uzun uzun seslenmelidir uykusunda, olmayan sevgiliye. Durgun, derin soluklu, içine kapanık olmalı, belki de bütün gün uzanmalıdır koltuğunda. Bir sanduka kadar heybetli ve düşünceler kadar ağır çantası da, durmalı ayakucunda. Ama, kendini ölümsüz sanan ve her sabah bir umut çiçeği açan yüreciği, hiç durmadan kıpırdamalıdır yün yeleğinin altında. Perde inmiş gözlerinde oynaşan bin bir hayal ve beyaz dudaklarından dökülen kırık dökük anılar, kimselerin okuyamadığı eski yazı bir defterden saçılmalı ortaya, sonsuzluğu çağrıştıran yaz bahçelerinde uçuşurken kopuk sayfalar, kör bir yılanın çevikliğiyle kamışların arasından akıp gitmeli gizlice yıllar. İncir ağacının dibinde kum falı bakan dilsiz köle ise, bir yanılsama olarak görünmeli ara sıra fotoğrafın arabında. Şiir de annem gibi, mevsimi kuş seslerinden aşkı saklı bir mendilden, tüm hay...

Birden bire şimşek gibi çarptın beni, Hiç aklımda yokken, hatırlattın kendini, Keşke hiç aramasaydın beni, Düştün aklıma unutamam ki seni.... Yine eskisi gibi olalım diyorsun, ağlıyorsun, Bir daha olmaz sende biliyorsun, İnan beni çok üzüyorsun, Düştün aklıma unutamam ki seni... Seni seviyorum diyorsun, Benim seni sevdiğimi nerden biliyorsun, Bana çok acı çektiriyorsun, Düştün aklıma unutamam ki seni... Senden kopmak çok zor geldi bana, Sarılmak istiyorum sımsıkı sana, Bir daha sevme diyor aklım ama, Düştün aklıma unutamam ki seni, Sevdim bir kere unutamam ki seni.... Melisa Gürpınar