şimdi ben ne dersem diyeyim göz ve yol birbirine fısıltılar kadar yakındır ben ile sen arasında bir denizi aklında tutmakla başlar dalgaların sesi hangi mavi giderse gitsin seni kimden dönüş yaparsan yap kendine sahilin sana vereceği hep aynı aşktır aynı kumsalın öyküsü şimdi sen ne dersen de akşama düştüğünde gecelerde bırakır hayat seni gözlerinde bir kuşun ürkek haline kırılır cam derme çatma biriken anılarından oysa ilk değildir ağacın gölgesini hep aşk sayması ve ilk değildir kirpiğine sürülmüş yağmur damlası ama sen bu yağmuru eski bir kayığın mırıldanması say ondan sonra bekleyen anların halini sor yollara kimse yoktur gördüklerinden başka şimdi sen ne dersen de gözlerinde dolar rüzgarın getirdiği ilk yapraklar anlarsın bir dalgınlığının gittikçe kendini çağırdığını ama ne kendin ne de bir başkası vardır ortalıkta varsa yoksa bahçeden fışkıran küçüklüğüne konan bir martı son değildir sevmekten başını koyduğun yastık ve son değildir ferhat’ın güneşi ...
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"