Güvercin Gerdanlığı

Her şeyin efendisi aşkın karşısında ben neyim ki? Kumdan topladığı mırıldanan bir deniz kabuğu, Eliyle rüzgârdan koruduğu küçük bir yürek-alevi. Dante Gabriel Rossetti Yaşamın kemeri altında, aşk ve ölümün, Korku ve gizemin koruduğu tapınağında  Güzelliği tahta oturmuş gördüm. Dante Gabriel Rossetti

Yaşadıklan sırada, birinci ve ikinci kuşak Romantikler arasında en ünlü şair, daha doğrusu özellikle Avrupa'da tek ünlü şair, Lord Byron'du. Goethe, Byron'un ölümünden bir yıl önce, kendi yanında ancak Byron'a yer verebileceğini söylemişti. 1 859'da bir Ingiliz edebiyatı tarihi yazan tanınmış Fransız eleştirmeni Hippolyte Taine, William Blake'in adım bile anmazken, Wordswonh'ü, Coleridge'i ve Keats'i bir iki türnceyle başından savarken, Byron'a upuzun bir bölüm ayırmıştı. Kendi ülkesinde de Byron'a duyulan hayranlık akıl almaz boyutlara varmıştı. Gerçi onu beğenmeyenler vardı. Alay ederek, ondan "Lord Hazretleri" ya da "Soylu Lord" diye söz eden, çağın en önemli eleştirmeni Hazlitt, şiirlerinin basmakalıp düşünceler ve duygulardan oluştuğunu söylemiş ve onu bir "sublime coxcomb" (yüce bir züppe) diye tanımlamıştı. Deneme yazarı Charles Lamb mektuplanndan birinde, Byron'un kişiliğinden hiç hoşlanmadığım, şiirl...

İlk geçliğinde vazgeçti güzellikten, Umuttan, sevinçlerden, hoş davranışlardan vazgeçti; Gözlerini kapadı boş özentilere bakmasınlar diye Ve acı gerçeği seçti. * Kıpırdama dur, kıpırdama dur kırılan yüreğim; Kıpırdamadan dur ve kırıl; Yaşam ve dünya ve kendi benliğim, Bir düş uğruna değişti. * Aşk için iş işten geçti, sevinç için, geçti; İş işten geçti, iş işten geçti. * Ama kendi benliğine kendi bağladığın zincirden kim kurtaracak seni?  Hangi yürek dokunacak yüreğine? Hangi el eline?  * Yüreğimi elime aldım -Ah sevgilim, ah sevgilim- “Düşeyim ya da ayakta kalayım” dedim, “Yaşayayım ya da öleyim, Ama beni bir kez olsun dinle -Ah sevgilim, ah sevgilim- Bir kadının sözleri güçsüzdür ne de olsa, Sen konuşacaksın, ben değil. ”Yüreğimi eline aldın Dost bir gülümsemeyle; Eleştiren gözlerle inceledin onu, Sonra bir yere koydun. “Daha olgun değil” dedin, “Biraz beklemek yerinde olur.” Sen onu yere koyarken...

Madem ki çaresi yok, gel öpüşüp ayrılalım. Hayır, bitti benim için; sana verecek bir şeyim yok artık: Ve seviniyorum, evet, tüm yüreğimle seviniyorum, Böyle tertemiz özgür kılabildiğime kendimi. Sonsuza değin ayrılmak üzere el sıkışalım, tüm yeminlerimizi yok edelim, Ve günün birinde gene karşılaşırsak, eski sevgimizden bir tek zerrenin kaldığı Ne senin yüzünden anlaşılsın, ne benimkinden, Şimdi Aşkın son nefesinin son solumasında, Nabzı düşen Sevda suskun yatarken, Sadakat onun ölüm döşeğinde diz çökmüşken, Saflık onun gözlerini kapatırken, Şimdi herkes ondan umudunu kestikten sonra, Sen istesen, ölümden kurtarıp onu kavuşturabilirsin yaşama. Michael Drayton Mina Urgan İngiliz Edebiyatı Tarihi / YKY