Güvercin Gerdanlığı

Zeus bir gün seslendi insanlara göklerden; 'Dünyayı size verdim, alın mülkünüz olsun! Bu sonsuz armağanı bölüşüverin hemen, Ama kardeşçe yapın, herkes hakkını alsın! ' Eli ayağı tutan herkes geldi üşüştü, Harıl harıl işlere sarıldı genç, ihtiyar, Ekin dolu tarlalar hep çiftçilere düştü, Elde silah avcılar ormanlara daldılar. Tüccar ambarlarını doldurdu tıka basa, Altın gibi şarabı rahipler seçti hemen, Yolları tutan kral çıkararak bir yasa, Dedi: 'Ben de onda bir alacağım her şeyden.' Bu paylaşma bittikten çok sonra bir gün şair, Uzak uzak ellerden gelip dünyaya vardı; Yeryüzünde nimetler çoktan bitmişti bir bir, Gördü ki, her nesnenin bir de sahibi vardı. 'Herkese bol bol nimet dağıtırken ey ilah, Unuttun mu en sadık oğlunun hissesini? ' Diye şikayet etti, haykırdı: 'eyvah eyvah' Tahtına yüz sürerek, yükselterek sesini. Tanrı dedi: 'Hayeller aleminde gezersen, Bana söz söylemeye hakkın olmaz evladım! Sen acaba neredeydin d...

O dar vadideki yoksul çobanlar Arasına uzak ellerinden, Genç ve güzel bir kız baharla koşar Gelirdi ilk tarla kuşu öterken. Doğduğu yer onun başka ellerdi, Kimseler bilmezdi geldiği yeri; İzi de hemen kaybolur giderdi, Bırakır bırakmaz bu vadileri. Çobanlar genç kızı görünce hemen, İçleri neşeyle dolar taşardı; Olmazdı fakat hiç taşkınlık eden, Çünkü kız o kadar güzel, kibardı. Onlara mutlu bir elde yetişen, Bambaşka güneşler altında olan, Yemişler, çiçekler getiren bu şen Kızı dört gözle beklerdi her çoban. Hepsine güzel bir hediye verir, Kâh yemiş, kâh çiçek, memnun ederdi; Genç, yaşlı, ihtiyar, herkes sevinir, Şen şatır gülerek eve giderdi. Herkese karşı çok cömertti bu kız; Ama sevişen bir çift görünce hemen, Çiçeği, yemişi seçer ve yalnız Onlara verirdi en güzelinden. Friedrich Schiller Türkçesi: Burhanettin Batuman

Ağaçlar hışıldıyor,bulutlar uçuşuyor Bir kız oturmuş yeşilliklerinde kıyının Dalgalar çarpıyor devler gibi, Oysa içini çekiyor karanlık gecede, Ağlamaktan buğulanmış gözleri. 'Kalbim öldü,bomboş bu dünya. Hiçbir şey vermiyor artık arzulara. Yanına al çocuğunu ne olur kutsal varlık, Tattım yeterince yeryüzü mutluluğunu ben, Yaşadım,sevdim!' Boş yere akıp gidiyor gözyaşları, Diriltmez ölenleri bu acı yakınışlar; Ama söyle,ne teselli eder,ne iyileştirir gönlü Tatlı bir sevginin kaybolmuş sevinci ardından. Ben,göksel varlık,yoksun koymayacağım seni ondan. Bırak boş yere aksın bu gözyaşları; Diriltmesin ölenleri bu acı yakınışlar! En tatlı mutluluk yas çeken gönül için, Sevginin acısıyla yakınıştır, Tatlı bir sevginin kaybolmuş sevinci ardından. Friedrich Schiller