işte buraya, pembe boyalı duvara kapkara kalemle çiziyorum resmini sessizliğin dalıp gitmişliğin halini ocak başında; geçmişin aşk masalını anlatırken yaşlı çınar, avurtları çökmüş bulutlar yanaklarını önce beyaza sonra sarıya boyarken karanfili güneş, onu da hüznün ortasına konduruyorum baykuş fırtınasında... zaman duracak elbet aşağıda; dilin sözcükleri kemirmesini bekliyorum, sesli-sessiz ne varsa örneğin: sevişirken kuşları, öpüşürken gülleri, kederli şiirleri suskunluğun resmi olur mu demeyin onu bile... tekneyi yoğuran hamuru, günahı çoğaltan suçu hepsini... ama hepsini işte buraya... faltaşına dönen gözlerimi açıp uzaklara savuruyorum: akşam sefaları şakayıklar ürkek çocuk adımıyla yollara dökülüyor; vişne ağaçları gölgesine uzanıyor ıssızlığın seyrediyorum, olgun kiraz gibi önüme düşüyor acılar, yalnızlık bukadar kötü dolanmamıştı dilime, onu bile okşayıp sırtımda taşıyorum. ömrün içinden geçiyorum dur diyen yok. sevgim düşünce kirpiklerinden örselen...
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"