Sen ki; bilirsin kır çiçeklerini, Hangi rüzgar dağıtırsa dağıtsın Düştükleri yerde yeniden çoğalırlar Taşlara taşça sorarlar baharı, Toprağa toprakça. Koysan sığmazlar saksılara, Dağların öfkesiyle uyanır, Yağmurun sevinciyle dağılırlar Ve birgün; Güneşin suyu öptüğü zaman Özgürlük renginde sevgiye açılırlar. Toprağın ilk su ve güneşi gördüğünden beri Kaç ihanet gördü kır çiçekleri, Kaç kurban verdi çığlara Ne yıllar tükendi, ne de baharlar, Bitmedi sürüyor o kavgalar Ve de sürecek; Yeryüzü sevginin, aşkın yüzü oluncaya kadar Sen yine de renk renk aç her zaman Kıyamet kopuncaya kadar kır çiçekleri…… Osman Çift
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"