sözün belleği yok kopardığı dalları bahçesine taşırken unutuyor az önce terk ettiği ormanı kaybolduğu patikalarda döküp saçıyor özündeki anlamı -geri dönülmez artık korkmayalım kuşlardan- yolun belleği yok eksiliyor dil yolunda yürekte döllenen dirim her şiirin bir ölüm oluşu belki de bundan -merhumu nasıl bilmezdiniz az mı su içmişti pınarınızdan- ölümün belleği yok adak değil sözcüklerin üzerine diktiğim titrek alevli mumlar sarhoş geceye günün yolunu gösteriyorlar -gecenin teni ipekse gününki kılıçtan- kimsenin haberi yok parmak izi tutmayan tek şey insan teniymiş yalan! tenimin denizinde hâlâ yakamoz bana balıkları sevdiren adam... Özlem Çiçek
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"