Alem, gam hikayeni anlatmasıyla bir efsane, Gözüm, yüzünün yansımasıyla bir güzeller evi! Zincir gibi zülfünün ümidiyle senin, Nice aşıklar var, hepsi bir deli! Dudağından bir nükte, bir şeker parçası! Küpünden bir damla, bir kadeh! Senin güneş yüzünün aydınlığı karşısında, Feleğin güneşi sanki küçük bir kelebek! Neden kapatıyorsun yüzünü benden ey nazlı, Yoksa bu miskin bir yabancıdan da mı değersiz?! Senin yerin değil bu gönül, ancak ne yapayım, Dünyada benim tek bu viranem var işte. Devlet ve talih dostumuz olsaydı bizim, Kendi vatanımızda yaşardık biz. Feleğin çarkı dönseydi bizim arzumuzca, Başkalarının şehrinde ne işimiz olurdu bizim. Yazık bu zamanda bir tek dost yok, İnsanlar içinde hiç sevindiren yok, Bu zamanda gamsız olan, Ya insan değil, ya bu dünyayla bağı yok. Alçağız toprak gibi, yücelik işte bu, Sarhoşuz aşk ile, akıllılık işte bu, Bütün bu dertlerle adını anmayız dermanın, Doğrusu, gerçek dertlilik işte bu. Ne oturuyorsun Efzel, dostlar gitti, ...
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"