Ve, kadına şöyle diyordu gülerek (gölgedeki yüzünde belli belirsiz bir gülümsemeyle), şöyle diyordu: -Neden bunca yıl sonra zinciri kırmak? Neye yarar eski acıların yerine yeni sıkıntılar koymak? Dostum, hiçbir şey bizim için yeni olamayacak belki de. Eski şefkatin kendine has büyüsü sürecek yine de. Süregelen ve yaşama karşı koyan aşka, gelmez hiçbir şey daha tatlı ve hüzün dolu uzak şeylerden başka. Dönüşsün aşkımız sakin bir öğleden sonraya, uçuşsun saçların rüzgarsız havada, güllerin içinde, güneşte, dalga dalga. Menekşe elim konuyor şakağına; ve, çiçeklerimin arasında eğilince alnın, kalbim hissediyor tümünü senin gizli acılarının. Konuşmuyorum seninle. Tanıyorum gölgesini sıkıntının, bazı bıkkınlıkların ve işkence eden ağırlığını etin, nemli sisi de: Ruhu uzun günlerce sıkıntıya boğan, düşünceler olmaksızın: Ah, işte, yine aynı acılar! Konuşuyorsan eğer, ara sıra, biliyorum ki kalbin uzakta, sana ‘Dinle’ diye yineliyorum boşuna. -Peki neden, bunca yıl sonra zinciri kırmak? neye y...
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"