Yok’ umu arıyorum kimse bilmiyor Gördüğümden beri Rüyalar düşürdüğünü Ay küfünün hendeklere Yaşsız ölümler aldığını kiminin Büyümüyorum. Sonsuzluğun boynundaki kir O akışkan hologram Fosilleri ve bebekleri Aynı suda yüzdürüyor Ömür denkleri, sakarlıklar Yorgun erkekler, kapı mercekleri Hepsinde arızalı bir kahkaha, İnziva kabuğunda çimleniyor Saksıda sızmış çiçeklerin arasında Tomurcuk kadın. Çırpar gibi balkondan sofra bezini Döküyor uykumu sokağa Ah! Hayat mı, diyor Hani şu rehinci dükkânı… Serap Erdoğan
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"