Güvercin Gerdanlığı

Not: Akademik hayat, diğer mesleki hayatlar gibi, kendine özgü bir hayat. Bu (geçtiğimiz) sene "Up in the air" beni yerden yere vururken belki de farkında olmadan orada sunulan hayatla akademik hayatın ne kadar da örtüşüyor olduğunu bilinç altımda kavrıyor ve bu nedenle empati overdose'una uğruyordum (ben uydurdum büyük ihtimalle). Aşağıda, sıcağı sıcağına yazıp, ikinci bir kere okumadan, düzenlemeye girişmeden, en "çiğ" haliyle gönderdiğim taslağı görmektesiniz. Çok vaktiniz varsa, ya da yarın işe giderken otobüste/trende okuyacak bir şey arıyorsanız vs.. o zaman tamam ama aksi takdirde, babanızın oğlu olmadığımdan kelli, beklemenizi salık veririm, iyice düzenleyip ilgili yere koyarım. Bir aydır çok fena bir şekilde yazılması gerekiyordu, bugün ilgili zamanı buldum, hikaye de sağolsun aktı gitti, sonunda bitti, o heyecanla göndereyim dedim (zaten baştan sona Guben Blogger'ın editöründe yazdım, öyle copy/paste durumları olmadı ve bir de ne kadar çok konu...

İnsan iki kişi olmalı, değil mi En azından iki kişi Sen yalnızsın Yalnızlığın her zamanki ikindisi. Edip Cansever ikimiz de istesek, bir büyük aşk yaşayabilirdik... aslında "ikimiz de istesek.." demek doğru değil, çünkü biliyorum ki, "ikimiz de istiyorduk". Onun gözleri, her görüşmemizde çığlık çığlığa söylüyordu bunu, benim ellerim, dokunmak için izin istiyorlardı sanki. Dokunmak için, okşamak ve hissetmek için. Birbirimize karşı ördüğümüz aramızdaki şu buhar duvarının öte yanına geçmek için izin istiyorlardı sanki. Dalgındı o gün de. Buluşmamızdan önce, telefonda anlatmıştı: bütün gün, sonu gelmeyen binlerce iş, binlerce insan, iş, telefon, bilgisayar, telefon... Yüzüme bakıyordu. Gene bir buluşmanın sonuna gelmiştik. İkimiz de istiyorduk, bunu biliyorum çünkü her buluşma boktan bir sebepten ötürü gerçekleşiyordu. Belki kendimizden bile habersiz, ilk fırsatta görüşmek isteğimizden. İkimiz de istiyorduk. Yalan söylemeyen bir tek onun gözleri ve ...