Güvercin Gerdanlığı

İhtiyarlıyorduk, o bir dolu yaprak bense pınar, O az güneş bense derinlik, O ölüm bense yaşama bilgeliği. İstiyordum ki zaman alaycı olmayan gülüşüyle Fauna yüzünü göstere karanlıkta, Karanlığı taşıyan rüzgâr ese Ve kuytu pınarda sarmaşığın içtiği Derin suyu bulandırmak ola ölüm. Seviyordum, ayaktaydım ölümsüz düşte. Yves Bonnefoy Çeviri: Oktay Rifat

Ve Douve’sun işte sen şimdi son odasında yazın. Bir semender duvarda kaçıp gitmede. O güzel insan başı yaymada yaz ölümünü. “Yok olmak isterim sende, dar yaşayış” diye haykırıyor Douve. Boş şimşek dudaklarıma koş, içime işle! “Bak bana, bak bana, koştum ben!” Yanındayım senin, Douve, ısıtıyorum seni. Aramızda yalnız bu çakıldan lamba var, bu dinmiş biraz gölge, ellerimiz ki gölge bekleyip durur. Şaşırmış semender, kalmışsın kımıltısız. Yaşamış olmakla ânını bilgiye dönüşen en yakın tenin. Semender yeniden göründüğünde, güneş Daha yeryüzünde pek alçaktaydı, O parlayan gövdeyle bezenmişti yol taşlarıysa. Daha yeni koparmıştı son Bağlantıyı ki gölgede dokunulan yürektir o. Yarattı yarası, o kayalar görünümü, Bir ölüm vadisini kımıltısız bir gök altında. Dönüp gene bütün camlara, yüzü Işıdı yıllanmış ölüm ağaçlarıyla. Yves Bonnefoy Çeviri: S. Maden

Görmüyoruz artık birbirimizi aynı ışıkta, Artık gözlerimiz aynı değil, aynı değil ellerimiz. Ağaç daha yakın ve kaynakların sesi daha canlı, Adımlarımız daha derin, ölüler arasında. Olmayan tanrı, koy elini omzumuza, Geri dönüşünün ağırlığıyla tasarla bedenlerimizi, Bu günleri ve gölgeleri, bu kuş çığlıklarını, bu koruları, Bu yıldızları ruhlarımıza katmayı bırak. Bir meyve yarılırcasına vazgeç kendinden bizde, Erit bizi kendinde. Göster bize Aşksız sözcükler arasında ateş saçmadan düşmüş, ve sadece Ama sadece yalın olanın esrarlı anlamını. Yves Bonnefoy