- Ama işler zamanla duruldu. Görece normal bir hayata başladık. Bir çeşit.. - Sevgisizlik. O şekilde yaşayamıyorsun. - Şu an bile, onu görünce ya da hayatımı düşününce korkunç bir hata yaptım gibi geliyor. Onu suçluyorum, kendimi suçluyorum. Sadece mutlu olmak istiyorum. *** - Çok nefret dolu. - Sen sevgi dolu musun? - Niye diye bana onu savunuyorsun? - Haklı da ondan. - Hangi konuda? Ancak öldükten sonra onu ziyaret edeceğin konusunda mı? - Düzgün konuş... Seninle birlikte olmamamı söylediğinde haklıydı. Doğumu yapmamamı, bu kadar aptal olmamamı söylediğinde... Ben de gidip seni dinledim. "Her şey yolunda, birlikteyiz". Açıkla bana şimdi... Bok herif, seni aklım almıyor. Nasıl oldu da bana sevgi ve mutluluk sözü verdikten sonra elinde kalan yalnızca acı ve hüsran oldu?... Seni hiç sevmedim bile... Annemle daha fazla yaşayamadım sadece. Ondan başka bir şeklide ayrılamadım da. Seninle oldum. Seni kullandım. Ve doğrusu, sen de beni kullandın bence. Senin bir aileye...
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"