Güvercin Gerdanlığı

Lise yıllarında bir gün ilkokul öğretmenimiz arkadaşım Reşit ile benim, yerine iki gün öğretmenlik yapmamızı teklif etmişti.  Öğretmenlikten ziyade sınıfa göz kulak olacaktık. Sabah okulun bahçesinde buluştuk. Öğretmenimizle beraber önce müdürün yanına çıktık. Daha sonra sınıfa indik beraberce.  Öğretmenimiz öğrenciler ile tanıştırdı bizi. Yaramazlık yapmamalarını öğütledi. Beni utandırmayın dedi ve gitti. Sınıfın mevcudu kırk kişi kadardı. Şehrimizin varoşlarına yakın bir mahalle ilkokulunun birinci sınıfıydı. Öğretmenimiz -ömrü uzun olsun Halis Yakupoğlu- Reşit ile bana da bir- kaç öğüt vermiş, aynı sınıfı ikinci keredir okuyan, sıfır numara tıraşlı ve başında sayısız yara izi olan Rıfat'tan gözünüzü ayırmayın, hatta biriniz yalnız onunla ilgilenin demişti. Çocuk baştan aşağı problemdi. Bıkıp usanmadan yaramazlık yapıyor, arkadaşlarımı rahatsız ediyor ya da onları da kışkırtıyordu. Dayak atmayacaktık! Ama ne gezer. Öğretmenliğe başlamamızın üzerinden daha iki ders geçmeden R...

kendimden başka kimseye kızmıyorum kendime yakıştırmadığım her davranış her söz kalbimi içinde Yusuf’un olmadığı bir kuyuya düşürüyor yaşamaktan sınıfta kaldım oysa sınıfımı geçmek için anneme söz vermiştim ölüm hak, ecel gerçek ancak merhametsizlikten de ölüyor insanlar omuzlarımda dağlar avuçlarımda ardıç kuşu taşıyorum ve kalbimde umudum Allah’ım… her hatamdan sonra merhametinle yeniden fırsat veriyorsun utanıyor, nadim oluyor ve şükrediyorum konuşmaya sözüm, başımı kaldırmaya yüzüm yok. Allah’ım… gönlümü, davranışlarımı, sözlerimi sıraya koymama yardım et günahkarım, başım önümde, mahcubum cennetinden ayakta duracak kadar bir yer istiyorum. İbrahim Çolak