Nâre yanıp aşk-ı pâkinden ferâgat etmedim Mahvolup cânân yolunda cânâ rağbet etmedim Kesmedim ümmîd vaslından, kesildi her emel Havf-ı firkatte kalıp nâdâna minnet etmedim Çektim el benden, bana benlik veren bildimki Sen, Benliğimde kaldığımca zerre rahat etmedim Bir zaman sen, ben, gönül, sevdâ, elem, derd var idi Hiçbirinden bir zaman kalben şikâyet etmedim Zu’m-i zâhiddir mükâfat ü mücâzat-i ibâd Bilmedim havf ü recâ zanna ibâdet etmedim Hâmil-i bâr-ı emânet olduğum günden beri Hamdülillâh âcizim da’va-yı kudret etmedim Sa’yisiz kalmış fakir, erbâb-ı sa’y olmuş gâni Bu fikir belki cünûndur öyle cinnet etmedim Bî-şerîk bir mülkte mümkün mü da’va-yı vücûd Düşmedim şirk-i vücûda öyle gaflet etmedim Zevk u ekdâr-ı cihânı serbeser gördüm velî Hiç biriyle kalmadım nefse sahabet etmedim Elde her nem var ise fazl u rezaletten eser Anlamam fazlı KEMÂLİ sarf-ı himmet etmedim Osman Kemâlî Efendi
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"