Güvercin Gerdanlığı

Ne görüyorsun? Hiçbir şey. Sabah çok erken kalkıyorum, Sonra çocukları götürüyorum tramvayla uzağa Yuvaya . Ne duyuyorsun? Yalnızca kuru öksürükleri Ve insanları, hani sabahın köründe ruh gibi gezinen Birbirlerinin gözlerine bakmaksızın. Nerede senin dünyevi, Neşe dolu Betleyem Yıldızın hani? Bakkalda. Işığı gördüm mü anlarım ki artık alınabilir oradan Azıcık sucuk, kuyruk yağı, kaburga, İşte yıldızların merkezi artık orada. Oradan başlar devasa Kuyruğu yıldızın, uykulu, yarı baygın, Uzanan, evler boyunca. İnsan üstünde insan Sıkış, tıkış. Hepsi bekliyor sabırsızca, Ulaşmak için ışığa, raflarda, alev alev yanan. Ve avuçlarında bir parça et gibi en sonunda parlayan. Ernest Bryll

İnsanların, kamburlar gibi çökmüş, ezik sırtlarını Dikleştirecekleri zamanlar gelecek Kamburların yerine sırtlarında kanatlar belirecek. Bu gün yalnız olsalar da, birden bulacaklar yakınlarını. Sözcüklerle konuşabilecekler, yalanlarla değil. Gözlerine baktıklarında birbirlerinin yorgunluk değil, umut görecekler. Kanatlarında esen o yeli de hissedebilecekler. Uzun zamandır, kanat denen şeyi unutmuş olsalar bile. Aynaya baktığımda utanç duymayacağım zamanlar gelecek. Söylenmeyeceğim, homurdanmayacağım kendi kendime. Ve yüzümü, tıpkı başkalarının gördüğü gibi göreceğim aynı zamanda Ve başkalarının yüzünü de oldukları gibi- gerçek halleriyle, en sonunda Ernest Bryll