Güvercin Gerdanlığı

Önce insanlara anlatır hayatını ozan; sonra insanlar uyuyunca, kuşlara; daha sonra uçup gidince kuşlar, ağaçlara anlatır... Rüzgâr eser sonra dallarda bir hışırtı. Şöyle de anlatılabilir bu: insanlara anlattığım gururla doludur; kuşlara anlattığım müzikle; ağlayışla, ağaçlara anlattığım. Ve bir türküdür bunların tümü, Rüzgâr için ezgilenmiş birkaç kelimesini anımsayabileceği ancak bu tek ve belleksiz dinleyicisinin. Hiçbir zaman unutmadıklarıdır ama anımsadığı bu kelimeler taşların. Sonsuzlukla doludur ozanın taşlara anlattığı. Ve kaderin türküsüdür, unutmaz yıldızlar da. León Felipe

Kalın bir sicim bulundururdu yanında Ne zaman asacağını bilemezdi insan kendini, Bir şişe viski de vardı çantasında, her an sarhoş olmak gerekebilirdi İki paket sigara da vardı, her zaman yeniden başlamak mümkün Diye düşünürdü, Tek gidiş bir de tren bileti vardı Gitmeyi düşündüğünden değil, ama kaçmak zorunda kalabilirdi Bunların dışında normal biriydi Her sabah işine gider, akşam evine dönerdi Hiç anahtar taşımamıştı yanında Mevsimler geçti Bir gün öldü karısı ve kapıda kaldı. Otele gitti o gece Sabah işe telefon etti, “ Karım vefat etti. Bugün beni beklemeyin.” Dedi, kapattı işitmeden yanıtı, sonra çilingir açtı kapıyı, karısı soğuk yüzüyle koltukta ölü duruyordu elbette kımıltısız bir sürahi su ve akşam yemeği sofrada hareketsiz parlak bıçaklar, iki çanakta toprak ve tabaklar işlemeli bardaklar coca-coladan, tuzluklar hiltondan aşırılmış ev düzgün ve ölü kadar sessiz... Polis geldi, savcı da ardısıra ve morga kaldırıldı ceset “ Otelde mi kaldınız dün gece?” s...