Güvercin Gerdanlığı

Saatini güneşe, işe, çocuklara, ışığa kurmus, şiirimizin "sevgi öğretmeni"nden gecikmeli bir armağan... Halk Albümü: Ceyhun Atuf Kansu Şiirimizin ozan atası Ceyhun Atuf Kansu'nun yüreği 17 Mart 1978'de sustu ama, insanı, doğası ve tarihiyle Türkiye coğrafyasının yüreği bütün coşkusu, bütün hüznü ve iyimserliği ile şiirlerinde atmaya devam ediyor. C.A. Kansu'nun 1952'den 1978'e kadar çeşitli dergilerde yayınlanmış, ancak kitaplarına girmemiş şiirleri "Halk Albümü" adı altında, "Bütün Eserleri"nin 3. cildi olarak Bilgi Yayınevi tarafından yayınlandı. Tepeden tırnağa insan sevgisi, tepeden tırnağa yurt ve doğa sevgisi ile dolu bu güzel yürek, yaşadığı, tanık olduğu tüm acılara, yoksulluk ve yoksunluklara karşın umudunu ve iyimserliğini yitirmez. Tersine, bütün gücüyle bir iyiliği, bir güzelliği dokur durıır şiirlerinde sözcük sözcük. Vecihi Timuroğlu, C.A. Kansu için "doğayı insanlaştırmış bir büyük şair" diyor. Gerçekten ...

Ana, kardeş çocuk bıraktılar geldiler, Yeryüzünden yüz kırk metre aşağıya indiler Bir uğultu duyuluyor, neyleyim neyli Çıkamadılar tam kırk sekiz kişi idiler …. Yüzbeş işçi indi yeraltına bir postada Kırksekizi kaldı yeraltında bir postada İncir Harmanı bölümünde Çaylar Kuyusu Ağır olur kara gözlü kömürlerin uykusu Çeker kucağına Ereğli’den, Devrek’ten Nice uykusuz garipleri bir anda uyutur Çaylar Kuyusu derler bir derin kuyudur. Ceyhun Atuf Kansu

Kadınım saçlarını tarar aynada, Benim parmaklarım değmişçesine. Bahçeye çıkıp şarkı söyler içinden Sesinden sesim geçmişçesine. Güneşin kızarttığı kayısılar gibi Aklından ben geçerim güneşlenirken, Kızarır al al olur ben öpmüşçesine. Eğilmiş dikiş diker, gömleğimin düğmesi Hayal eder beni, birden ürperir İnce bir sızı duyar iğne batmışçasına. Çocuğunu göğsüne bastırdığında Erkekliğim geçer ta iliğinden Benimle uzanıp yatmışçasına. Bir sabah ayrıldım bir akşam kavuştum -Ah, olgun dutlar gibi ballanmış gözlerinde- saatlerin biriktirdiği o tatlı özlem sanki uzak denizlerden dönüyorum, karşılar, beni yıllarca beklemişçesine. Ceyhun Atuf Kansu

İlk yaram diken yarası, Çakır dikeni yeşildir aldanılır, Kavgalarda, gezintilerde, çocuk keşiflerinde Ah, yaralandım diyebilirsiniz. Bütün dikenleri bağışlıyorum. Sonra sonra açılan boşluklardan Sevdiğiniz, dost olduğunuz, bel bağladığınız Birinin kayıp gittiğini hatırlarsanız, Sessizce… ah, yaralandım diyebilirsiniz, Bütün ölenleri bağışlıyorum. Başıboş gezdiğiniz bahar günlerinde, Kalb ağrısı, kalb yarası dedikleri İlk aşkınızın acıları başlar, Ah, yaralandım diyebilirsiniz, Bütün kadınları bağışlıyorum. Sonra gezip göreceksiniz, öğreneceksiniz, Hele Paşalıdan Fakılıya, o sonsuz ekenekte, Kökünü tarla faresinin kemirdiği buğdaya, Buğdaya benziyeceksiniz… Bir acı, bir acı ki kemirecek kalbinizi kökünden, Gezdikçe, gördükçe, öğrendikçe, Bütün acılardan gayri, üstün ve ağır, O acıyı çekeceksiniz ömrünüzce. Buğday misali, köksüz, kemirilmiş, Yerlere serili, başlarınız düşmüş, Yatacaksınız aynı toprağın üstünde, Kıraç yorgan bin yılları örtmüş… Bu acıda ne ço...

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum Bütün çiçekleri getirin buraya, Öğrencilerimi getirin, getirin buraya, Kaya diplerinde açmış çiğdemlere benzer Bütün köy çocuklarını getirin buraya, Son bir ders vereceğim onlara, Son şarkımı söyleyeceğim, Getirin, getirin… ve sonra öleceğim. Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum Kır ve dağ çiçeklerini istiyorum. Kaderleri bana benzeyen, Yalnızlıkta açarlar, kimse bilmez onları, Geniş ovalarda kaybolur kokuları… Yurdumun sevgili ve adsız çiçekleri, Hepinizi, hepinizi istiyorum, gelin görün beni, Toprağı nasıl örterseniz öylece örtün beni. Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum Ben bir köy öğretmeniyim, bahçıvanım, Ben bir bahçe suluyorum gönlümde, Kimse bilmez, kimse anlamaz dilimden Ne güller fışkırır çilelerinde, Kandır, hayattır, emektir benim güllerim Korkmadım, korkmuyorum ölümden, Siz çiçek getirin yalnız, çiçek getirin. Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum En güzellerini saymadım çiçeklerin, Çocukları, öğrencilerimi istiyoru...