Yaz akşamlarında kanımda çiçekler açıyor çırpınıyor yıldızlar ayın koynunda, cilveli pırıltıları kıskandırıyor tüm kırmızı rujlu kadınları. Kahve tüten zamanlarımın kederli sevdası, alışıyor insan yokluklara, alışıyor yalnızlığın ağır yenilgisine şapka çıkartmaya. Hani puslu yüreği ağır gelir ya martıya, hani tesellisi oluverir gökyüzü gece kızlarının oynaşmasıyla, işte öyle oynaşıyorum ben de kendi çiçeklerimin dilsizliğiyle. Biraz hüznün kıyısında dursa da sonbaharın ayrılık sümbülleri toprak yanığı dudaklarının unutuş saatlerine saklıyorum sevinçlerimi. Nerede sonlanır aşk mektupları? Yaz dönümleri midir yüreğimin parkında dinlenen? Dön, dön dese de martı sen yine dönme geri onun kanatlarına. Nasılsa her yürek kendi penceresinden sever göçmen kuşları. Almila Alp
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"