Bir kurum emlağında yaşarız biz, kızımla ben. Dokuz yaşında, fakat çok daha küçük gözükür. O daha okumayı öğrenmedi akıllarından geçeni ve sebeplerini komşularımızın. Bir ay geçti aradan onlar durdurduklarından beri onunla oynamayı, Hedır, Helen, Edmınd ve Saymın. Ben onu okuldan eve getirdiğim zaman çıkarmaz ceketini, fakat bekler. Bir meltem rüzgârı ıslık çalıp geçerken evi mavi kapıyı açar bir gülümseyişle dışarda kimse bekliyor mu diye görmek için onunla oynamak isteyecek kayıtsız caddenin üstünde düşmanca tozun içersinde boğularak öldürülmüş; fakat hiç kimse yoktur orada. Uzun bir boşluk kudurmuş bir köpek gibi ulur bilinmez nefretin içine zincirlenmiş kapıdaki. Katılaşır onun kalbi yorgun kaldırım taşları gibi. Gelmez birisi yumuşatmaya kızımın kırılan hevesini. Mir Mahfuz Ali Çeviri: Vehbi Taşar
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"