Güvercin Gerdanlığı

Elveda, baba toprağından daha öte olan diyarım! Aşkımın ve arkadaşlarımın yuvası, adieu! Yabancı bir sahil uzanıyor yamacımda, Ne kadar sıklıkla anımsayabilirim ki seni; Mavi sularının üzerindeyken? Bir iç çektim, ardımda bıraktıklarıma Ve sevdiğim birkaçına; Bana üzülenlere, benim de üzülmüş olduklarıma. Ayrılıyoruz! Nasıl olursa olsun! Söylenmemiş şeyler var, Yüreğimizin derinlerinde; Açığa çıkmamış, ama unutulmamış hazineler. Neden beylik sözler söylüyorsun ki? Ayrılıyoruz! Acıdan söylemiyorum bunları. Ama, kim bilir nerede ve Ne zaman göreceğim sevdiklerimi yine? Belki aylar, belki yıllar sürebilir. Ama hayır! İç sıkıntısıyla doldurmayacağım yüreğimi. Belki, kalırım gözü yaşlı; Kuşkulu haksızlıkları, düzeltmeye meraklı. Hala dingin, alçakgönüllü birkaç kişi; O bakışlar ve yürekler eskisi gibi. İşte, zamanın eskitemediği sevgi odur; Asla değişmeyecek olan gerçek budur! Görebildiklerim, gördüklerim; Sadece, onları daha çok yüceltmek için. İyi dostlar, yiten umutlar, uçup giden zaman;...

Bir yaz gülü gibidir hayatım, Sabah göğüne açılan; Akşamın gölgesi çökmeden üzerine, Yere düşüp, ölmeye yüz tutan. Alçakgönüllü yatağında, Gecenin en hoş çiğleri serpilmiştir; Sanki, yitirdiklerine ağlayacak; Ama, kimse benim için gözyaşı dökmeyecek. Bir sonbahar yaprağı gibidir hayatım, Ayın solgun ışığında titreyen; Çelimsizdir dokunuşu, kısadır randevusu, Huzursuzdur ve hemen son bulur. Yaprak düşüp yok olmadan, Yandaki ağaç, gölgesiyle ağlaşacak. Rüzgarlar, yapraksız ağaca feryat figan edecek; Ama, kimse benim için iç çekmeyecek. Bir resim gibidir hayatım, Bir ayağı, Tampa çölünün kıyısında kalmış; Yakında, yükselen gelgitlerin döveceği Ve ardındaki izlerin, kumlardan silineceği. Sanki, acı verir gibiyse de silinmesi; Hepsi insanoğlunun izleri. O yalnız sahilde, denizin çığlığı duyulacak; Ama, ne yazık ki, kimse bana ağıt yakmayacak! Richard Henry WILDE Çeviri: Özlem Yaşayanlar