Güvercin Gerdanlığı

sen git ben bir gecenin siyahında saklayacağım saçlarını yüreğim, titrek ellerinin arasında atacak biraz ıslak biraz da kırmızı küçük bir umut türküsü dolayacağım dilime eskiden kalma bıraktığın yanını yüzdüreceğim derin denizlerimde gözlerimde son bakışın kalacak çaresiz ve üzgün sen git ben bir isyanın eteğinde saklayacağım gözyaşlarını devrilmiş cümleler anlatacak sana hasretimi mektuplarımda kırık dökük hatıralarla süsleyeceğim yatağımı damla damla akarken gün geceye bir yudum suda eritip saflığını ilaç yapacağım yaralarıma kanayan yanlarımın üzerine sıcaklığını örteceğim sen git biliyorsun gelmesen de bekleyeceğim Lou Salome

(Gelecek geçmişe kısa bir yolculuk) Doğuştanmış kadersizliğim çocukluğumun sıradan bir şubat ayının soğuk çarşamba akşamında annemin ağlamaklı çığlıklarına kurban gittiğinde anlamalıydım … Daha küçüktüm.. anlamını bile bilmediğim ismimin bir nüfus memurunun iyi duymayan kulaklarına kurban gidişine aldırmadım … Gurbet habersizce çıktı karşıma babamın sert bakışlarıyla ergenliğimin hayallerini şehirler arası otobüslerin camlarının buğusuna kurban ettim … gençliğimin altında ezildiğimde alnımdaki çizgiler daha inceydi büyüdüğümü zannedip sevdiğime emanet ettiğim yüreğim bir yalana kurban gittiğinde fark ettim … yine sıradan bir şubat ayının soğuk Çarşamba akşamındayım uzun zamandan beri biriktirip hiçbir şeye değdiremediğim suskun göz yaşlarımla yetmiş beşime basışımın yalnızlığıma kurban gidişini kutlamaktayım Lou Salome

Gerçek bir dostun bir dostu sevdiği gibi Bilmece yaşam, seviyorum seni İster güleyim ister ağlayayım seninle, İster hüzün getir bana ister neşe Seni seviyorum, verdiğin acıyla da, Yine de mecbursan beni yıkmaya Bir dostun bağrından kopar gibi Çekeceğim senden kendimi. Tüm gücümle sarılıyorum sana! İstersen yak beni, seni muamma Kavganın en ateşli anında bile Yalnızca inebilirsin daha derinlerime. Var olmak! Ve düşünmek! Bin yıllarca Daha sıkı sar beni kollarınla Eğer bana vereceğin mutluluğun kalmadıysa Olsun! Başka acıların var ya. Lou Andreas Salome

                                                 Friedrich Nietzsche’ye Bir ben biliyorum Yorgun gözlerinin altındaki halkaların Ebem kuşağı olduğunu ve İstediğinde yedi renk bakabileceğini Siyah saçlarındaki akların aslında Hırçın dalgaların gelgitlerinden oluşan Köpüklerin bulaşığı olduğunu Bir ben biliyorum Yüreğinin severken Ölmekten değil de öldürmekten korktuğu için Tir tir titrediğini Kayboluşlarında kendini bulup Her şeye yeniden başlama hevesini Yalnızlığının nasıl kursağında bıraktığını Bir ben biliyorum Dağların eteklerine ziller takıp Hızla doruklara kaçışından olduğunu Ruhunun serin esintisinin Hayatın çarmıhına Yalpalarda çürüyen tahtaların Paslı çivileriyle gerildiğini Bir ben biliyorum Her kundaklama sonrası Ormanlarının zehrini Bir hışımla genzine çektiğini Bu yangınlarla Ciğerinin de yandığını Yine de hiç ağlamadığını Bir ben biliyorum B...