Artık günü kapamak istiyordum Okunmuş bir kitapmışçasına Bürünmek, kara sessizliğe Yatmak istiyordum o büyük güce. Tüm görkemi ile pencereden görünene dek tan kızıllığı Sevinç ve korku uyandıran hani Yangın gibi parlayan Bir orkestra gibi patlayan tıpkı. İşte yeni bir gün, yeni bir dünya Binlerce tansık oynaşıyor içimde Kalkıyorum ayaklarım üstüne Duruyorum upuzun bir merdivenin önünde En son ben kaldım, Gömdüm tüm sevgili dostları. Gördüm, nasıl da değiştiğini yaşamın Ben de yaşam gibi değişmiştim tıpkı. İnsanı sevdim doğayı da, Geleceğe baktım hep aydınlık gözlerle, Bağımsızlığa taptım özgürlüğe de Dostum hem bulutla hem yelle. İstemedim hiç bronzdan anıtlar, Ne boru sesleri, ne gürültülü bravolar Boş bir oda kalacak benden geriye Fazla sözü edilmeyen sessiz bir ünle. Leopold Staff
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"