Görürsün şimdi korkunun sık sık kalbini parmakladığını, ve bazen dünya yalnız uzak haberlere benzer; eski ağaçlar çocukluğunu korur senin için durmadan daha eski zamana ait bir anı gibi. Şüpheli sabahlar ve kötülüğü sezen geceler arasında ömrünün yarısını savaşlar arasında yaşadın, ve bir kere daha şimdi, emir sana doğru parlıyor kaldırılmış uçlarında süngülerin. Bazen manzara hâla önünde yükselir rüyâlarda, şiirinin evinde, özgürlük kokusunun çayırların üstünde sürüklendiği yerlerde, ve sabahleyin uyandığında, taşırsın kokuyu senle. Nadiren, çalışıyorken, yarım oturursun, korkmuş masanda. Ve yumuşak çamurda yaşıyormuşsun gibidir; elin, bir kalemle süslenmiş, ağır hareket eder ve herzaman daha ciddi şekilde. Dünya başka bir savaşa dönüyor— aç bir bulut göğün yumuşak mavisini yutar, ve kararırken hava, genç karın kollarını dolar sana, ve ağlar. Mignos Radnoti Çeviri: Vehbi Taşar
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"