Ey zâir-i sâhib-nefes, Hubb-ı sivâdan meyli kes Dünyâda kalmaz hiç kes, Allah bes, bâkî heves Her ten biter bir derd ile, Geh germ ile geh serd ile Uğraşmağa bir ferd ile, Değmez bu dünyâ-yı ehas Ben de ferîd-i asr idim, Fass-ı nigîn-i sadr idim Nakş-ı hümâyûn-ı satr idim, Gösterdi çarh rûy-ı abes Dil-haste oldum bir zemân, Tedrîc ile bitdi tüvân Uçdu nihâyet murg-ı cân, Çünki harâb oldu kafes Söndü çerâğ-ı âfiyet, Zulmetde kaldı şeş cihet Açıldı subh-ı âhiret, Envâr-ı Hakdan muktebes Buldum o dem Sübhânımı, Arz eyledim isyânımı Matlûb idüp gufrânımı, Rahmetle oldu dâd-res Yâ Rab! Bu abd-i rû-siyâh, Etdimse de yüz bin günâh Dergâhını kıldım penâh, Afvındır ancak mültemes Târîhdir ism-i Gafûr, Lâbüdd ider sırrı zuhûr Afv olunur her bir kusûr, Allah bes bâkî heves. Abdurrahman Sami Paşa
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"