Güvercin Gerdanlığı

Sonunda ayaktayım işte Şuradan geçmiştim ben Şimdi de bir başkası geçiyor o yerden Tıpkı benim gibi Nereye gittiğini bilmeden Titremiştim Odanın bir ucunda kapkaraydı duvar O da titremişti Nasıl aşmışım bu kapının eşiğini Bağır bağırabildiğince      Duyan yok Ağla ağlayabildiğince      Anlayan yok Karanlıkta gölgeni buldum Daha bir tatlıydı senden Boynu bükük bir köşede dururdu Eskiden Sana bu erinci ölüm getirdi Ama konuşuyorsun yine de baksana Bırakıp gidesim geliyor seni Birazcık birazcık hava gelse Birazcık ışık sızsa dışardan Boğulacak neredeyse kişi burada Tüm ağırlığıyla çöküp kafama itip duruyor tavan Nerede durayım peki nereye gideyim Ölmesine öleceğim ama ölecek yer yok Nereye gidiyor dersiniz şu benden uzaklaşan Şu ta uzaklarda duyduğum adımlar Gölgem ve ben yalnızız ikimiz de İniyor sessizce gece Pierre Reverdy

Nasıl da uyarlıyor kendini Yatak çarşaflarından ödü kopuyor Çarşaflar çarşaflar gök mavisi Yastıklar desen sisten buluttan İnancını örtünmek istiyor olmuyor Kusur işlemeyim diye içi gidiyor Aynada budanmış ağaçtan korkuyor Kış için fazlaca zavallı Nasıl da korkuyor soğuktan Aynasının içinde nasıl saydam Öyle belirsiz ki yitip gidiyor Zaman akıp gidiyor dalgalarından Kanı tersine akıyor kimi zaman Gözyaşları çamaşırlarda leke Yeşil yeşil ağaçlar derliyor eli Ve yosun demetleri kumsallardan Dikenli bir çalılık inancıysa Elleri kanayıp duruyor yüreğinin üstünde Damla ışık kalmamış gözlerinde Küçük ahtapotların ölü kolları gibi Ayakları gitmem diyor denizde Yitip gitmiş işte evren içinde Çarpıp duruyor çatılara kentlere Bu arada kusurlarına da kendine de İşte bu yüzden onunçin dua edin ki Tanrı silsin belleğinden her şeyi Silsin kendi olma anısını bile Pierre Reverdy

Ağaç dalları arasında ağlayan maske Bitmiş bir karnaval gecesinde Yaşlar akıyordu kımıltısız gözkapaklarından gülmenin acının ve özlemin gözyaşları Gece yarısı yeniden boyanıyor her şey Yeni bir gün başlar Eve dönen bir sarhoş anlatır sokağın kapılarına kendi öyküsünü Acılı öykü Onunla birlikte sabahın ışıkları Yağmur yağar ve parıldar gözkapakların Hırıldayarak sular kaldırımları ağaçlar Ve bakarım burun deliklerinden yolculuğuna gecenin Bulut sürüsü koşar solgun gökyüzü üzerinde kendilerini sokak lambalarına asanlara Cana yakın olacak düş Ama yüzün acımasız Maske Gülüyor düşünerek iç karartıcı ertesi günü Geçerek yankılanan kaldırım taşlarını Gölgenin koyulaştığı sokak köşelerinde Yukarda parıldıyor bir ışık Rahat mı rahat Nerede seni çeken, seni bekleyen barınak Hiçbir şeyi korumuyor gece Ama gökyüzü Senin için bir boş konuttur belki. Pierre Reverdy

Anlatsınlar bize o hikâyeyi Onun başına geleni söylesinler Ondan başka kimse konuşmasın artık Gülüyor Sokak karanlık Gece yavaş yavaş bastırıyor Us bırakıyor kendini Başka hareketlere Dipte diz çökerek taş yığını üstünde Elleri bağlı Bütün bağışlıyanlar Acılı kalpleriyle Hâlâ orada arkadalar Gözleri yıldızlı Bütün adlar birbirine karışmış Kahkahalarla gülmeler Kaybolmuş sayılar Sonunda kaba rüzgâr onların hepsini dağıttı Yapyalnız gidiyordu yankısız karanlıkta Bakıyordu göklere duvara yere ve suya Hikâye vicdan acısı Hepsi unutulmuştu Aynı adam değildi artık Köşeyi döndüğü zaman Pierre Reverdy

Yitirdim bana verilmiş olan gizi Bilmiyorum artık ne yapacağım Bir zaman bunun böyle gideceğine inandım Ama artık öyle değil işte Koşmak isteyen ama ayakları olmayan bir adam bu Konuşmak isteyen ama başı olmayan bir kadın Ağlamak için yalnızca gözleri olan bir çocuk Yine de giderken görmüştüm seni Çoktan uzaklaşmıştın Bir trompet çalıyordu Kalabalık haykırıyordu Ve sen, ve sen dönmüyordun geri Uzun bir yolumuz var daha, adım adım izleyeceğimiz Birlikte yürüyeceğimiz adımla başlayacak Parıldayan yüzünden nefret ediyorum Bana uzattığın elden Ve karnında da yaşlı görünüyorsun Gittikçe bana benziyorsun Hiçbir şey bulmuyorum ben dönüşümde Hiçbir şey verilmedi bana Her şey harcandı bitti Gecede Yıkılıp giden bir dekor parçası 1916 Pierre Reverdy Çeviri: Kenan Hanok