Sana hoşçakal demeye geldim, sen yoksun, iyi ki yoksun. bütün gün sokaklarda, amaçsızca dolaştıktan sonra yapayalnız, boş, hiç dolmayacak bu eve geldim. eski bir daktilonun, plakların, boş bir yatağın insansız, hiç giyimeyecekmiş gibi duran askıdaki elbeselerin resimlerini çektim. bu evde yalnızlığın nasıl olduğunu öğrendim. Seni çok seviyorum. Ama daha fazla kalamayacağmı hissediyorum. burası beni acıtıyor, sen beni acıtıyorsun çok fazla daya fazla dayanamıyorum. ne zamandır bu ilişkinin beni mutlu etmediğini, edemeyeceğini, daha az mutsuz ollmak ve daha az mutsuz etmek için harcadığım onca çabanın da yetersiz kaldığını görüyorum. yalnız olduğum günler deniz kenarında yürürken düşündüklerim bunlardı.. çok kısa zamanda bir başka ilişkinin yıllarla gelemeyeceği yere geldik. hem de birlikte yaşamadan birlikte uyanmadan. her seyeyiyle yaşansa belki güzel olcacak bir ilişkinin yalnızca acılarını, imkansızlıklarını, güçlüklerini yaşamak mı yıprattı herseyi, bilmiyorum... k...
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"