Güvercin Gerdanlığı

kendimden biliyorum sizi de ağlatırlar bir gün nasibi acılardan alırsınız sizi de öksüz bırakırlar bu kentte bu kentte boynu bükük kalırsınız kendimden biliyorum hangi çiçeğe uzansanız karanfil takılır elinize güneşi eksik olmayan bir yürekle ölü sokaklardan geçersiniz dar ve uzun ister istemez yalnızlık girer kolunuza acıları bir kenara itmek isterseniz kendimden biliyorum zamanı kurşun gibi eritmek istersiniz kendimden biliyorum siz de alışırsınız zamanla alıştım karlı gecelerin yağlı karanlığına sattım kırmızı kazağımı ve akik yüzüğümü kırmızı kazağa ellibeş lira verdiler akik yüzüğe yüzotuzbeş cebimdeki yirmi lirayla ikiyüzon etti alıştım yağlı karanlığına karlı gecelerin giyotinsiz karanfillere ağıt tuttum önce aklımdaydı suyu ekmeği umudu sonra unuttum Hüseyin Avni Dede

şairler ekmek satın alır fırıncı şiir okur mu şairin karnı acıkmasa şiir yazar mıydı sakalının telleriyle Beyoğlu’nda şairini bulmadığı için mi intihar etti yazılmayan şiir yoksa okunmayacağı için mi tuzluğun içinde pirinçtir şiir gün gelir kıtlık olur pişer gizlice... şiir şişman olduğuna pişman değildir çünkü her şiirin bir koca bin metresi vardır çocukları olsun diye mi çirkin bir şiir kitabı yanına konmasını ister güzel bir şiir kitabı mı bir kadının gülüşü kıpkırmızı bir karanfil şiir olur şairin gözlerinde ama şairin gözleri şiir değil şimdiye kadar taşıdığım en ağır yük yalnızlığım... Hüseyin Avni Dede