Güvercin Gerdanlığı

I. İşte herkes orda, bakarsın geçişlerine. Nasıl can atarsın, aralarına karışmak tanımak için onları. Yüreğindeki çılgın kasırgadır çıldırtan seni. Acının depreştirdiği kalabalık, içine işlemiş susku, ha deyip karar verirsin. İşte, geçiyorlar. Herkes. Çocuklar ve kadınlar. Durmuş oturmuş erkekler bile. Acı apaçık bakışlarında. Ve bir tek kalabalık, tek bir varlık gibi geçer. Ve sen, daralmış yüreğin, tek başına kalan acının kudurganlığıyla, son bir çabayla kalabalığa karışırsın. Kendini bulursun, kendini tanırsın böylece. Dingin dalgalara bırakıp kendini, ağır ağır açılırsın. Yumuşak itişlerle gidersin,yumuşacık sallanışlarla. Ve yoğun bir mırıltı duyarsın, alçak sesle söylenen bir ilahiyi andıran. Binlerce yürek tek bir yürekte çarpar, sürükler seni. II. Seni sürükleyen tek bir yürektir. El etek çeker kendi acın, daralmış yüreğin ferahlar. Tek bir yürek olursun, şakaklarında duyarsın atışını, seni sarar, göğsünü kabartır, yürüdükçe güç verir kollarına. Ve ...

Nasıl da tatlı tatlı bakıyor bana- sen siyah gözlü kız! Köpürüp akan ırmağın kıyısından açıkça seçiyorum yeşillerle uyumlu       çizgilerini. Otları dağlayan alevler gibi bir çıplaklık       değil bu, ne de küllerin habercisi bir köz sıçrayıp       parçalanan, daha çok, oraya sessizce yerleştirilmiş,       sabahın en körpe çuhaçiçeğisin sen, bir solukta       yetkinleşen. Esintiyle sallanan çuhaçiçeğinin serin imgesi. Gizli, el değmemiş çimenden bir döşeği var       gövdenin kenarları dingin akan bir ırmak gibi. Uzanmış yatıyorsun ve koyaklarda esen       yellerin bestelediği bir türküyü söylüyor sevimli       çıplaklığın. Ey ezgilerin kızı, nice incelikle       sunulan Ve orada, o uzak kıyıda kabul edilmeyen       armağan. Azgın dalgalar giriyor araya, ayırıyor       seni benden, tükenmek bilmeye...