Giysisiz, sınırsız, şüphesiz, duraksamaksızın, öylece bakınıyordu bir kadın dört yol ağzında, en saf güzelliği ile. Çıkageldi bir kör kalabalığı kadının doğasını çözmek istiyorlardı; saçlarına denk geldi kadının, ilki; dedi ki "Kadın dediğin şelale sanki, akıyor dağların eteklerinden." Koluna, parmaklarına dokundu ikincisiyse, ve ilan etti cümle aleme, "Kadın, Kibele'nin elindeki lale." üçüncünün kalçada, butta eli, "Kadın Vernel yumuşağı" dedi. dördüncüsü, vareden şarkılar söyleyen dudakları keşfediverdi: "Kadın, olgun ahududu" dedi. beşincinin sancağı, meme yönünde, analığın ölümsüz nimeti meme: "Kadın demek, Karun hazinesiyle dolu çömlek demek." altıncının bulup çıkarıverdiği, doğum yerinin geçit vermez yarı gizi: hoplayıp zıpladı, bağırdı, "aşşağılık bir delikten başka birşey değil kadın!" Gözleri yaşardı kadının, sonuncunun sözleriyle; yaş dolu gözleri duyumsayan yedinci: "aptall...
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"