Gece kapkaranlıktı ve simsiyahtı orman, Gölgeye benziyordu yanımda giden Hermann; Dörtnala atlarımız sığınmıştık Allaha. Bulutlar gökyüzünde sanki birer mermerdi, Yıldızlarsa ateşten kuş sürüleri gibi Uçuşurdu dallarda. Ben hasretle doluyum. Istıraplarla kırgın, Ümitsiz, bomboş kalmış derin ruhu Hermann'ın. Ben hasretle doluyum: uyuyun sevdiklerim! Bu ücra yeşillikler arasından giderken: "Yarı açık mezarlar, dedi, geçer fikrimden!" O ileri bakıyor benim gözüm arkada. Atlarımız bir orman alanında dörtnala. Uzak çan seslerini getiriyordu rüzgar. Hermann: "Dertliler, dedi, düşüncem; şu alemde Yaşayan, var olanlar." "Ah, benim düşüncem de Dedim ki yok olanlar: Pınarlar çağıldardı. Ne söylerdi pınarlar? Meşeler fısıldardı. Meşeler ne fısıldar? Çalılar söyleşirdi eski dostlarmış gibi. Hermann bana dedi ki: "dert insanı uyutmaz. Ne gözler var ki ağlar, ne gözler uyku tutmaz." Ona dedim ki: "Heyhat, uyanmaz niceleri!" O zaman dostum: "Hayat...
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"