I Bozgun... Her acının bir ömrü var... Ben geldiğimde bozgun Bütün mevsimlere uğramıştı. Siyah külleri ve yaşlı çocukları vardı şehirlerin. Geç kalan şair için çadırımız yok, dedi onlardan biri Acı, gölgesini bıraktı yüzümüze. Ve gitti... Dönecek ama Yeni sözler öğretecek dilimize... Orada kimsenin giymediği bir elbiseydi umut, Ölüm yaşamdan çoktu... II. Bedel... Aralarında Onlar kadar kimsesizdim... Sıcak, günlerimizi eritecek pek yakında Dedi onlardan biri Toprağımızı almak için güç geri dönecek Ve bedelini isteyecek, Gökyüzünü görerek uyuduğumuz günlerin... III. Yaprak... Bizi unuttular, dedi onlardan biri Bizi bir yaprağın üzerine düşürdüler... Ve ateşe verdiler ağacımızı Anımsamamak fazlalığından kurtulmak için, Kalbimizin yerini... IV Takvim... Demek saatiniz var... Yarın için ne kadar yaşamak gerek?... Zaman, saçları örgülü bilge bir kadındır burada. Döl vermekten yorgun bacaklarıyla Nehirler boyu yürür geceleri. Yüzümüzde etekleri kıvrım...
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"