“Küçükken aldığım dışı güzel, İçi hep çürük çıkan elmalı şekerler gibisin. Aranızdaki tek fark; o elmalı, sen ise 'el malı." (Cemal Süreya'ya izafe) “Kimse benim kimsesizliğimden cesaret bulmasın, en güçlü anımdır yalnızlığım! Çünkü ben daima tek başıma iktidarım.” (Oğuz Atay'a izafe) Geçenlerde, “edebiyatsever gençler” in yeni manifestik dergisi Kafkaokur'u “Neymiş bakalım.” diyerek alıp okuma bahtsızlığına uğradım. İçindeki eleştiri metinlerinin sığlığını, bariz bilgi hatalarını bir kenara koyuyorum. Derginin “seçmeler” bölümünü açtığımda yüreğimi hoplatan şu alıntıya rastladım: “Sana verebileceğim pek bi'şey yok aslında; çay var içersen, ben var seversen, yol var gidersen.” Bu vurucu aforizmanın yanında da janjanlı bir “Veysel” imzası ve Âşık Veysel'in fotoğrafı vardı. "Eh," dedim içimden, "imam sırıtırsa cemaat kırıtırmış." Bu örnekten yola çıkarak yapılabilecek ve tüme yayılabilecek bir eleştiriyi, Türkiye'de “po...
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"